கலிங்கத்துப் பரணி - கடைதிறப்பு - இரண்டாவது அத்தியாயம்

கலிங்கத்துப் பரணி இப்படித்தான் தொடங்குகிறது. செயங்கொண்டார் கதை சொல்லும் விதமே வித்தியாசமானது. வெறும் போரையும் களத்தையும் மட்டுமே பாடவில்லை. நடுவிலே பேய்கள், அவற்றின் தலைவியாக காளி, காளியின் கோயில் என்று கதையைப் பின்னியிருக்கிறார். வெறும் பாடல்களை மட்டுமே வைத்துக் கொண்டு முழுக்கதையையும் புரிந்து கொள்வது என் சிற்றறிவுக்கு எட்டாத காரியமாகையால் சில சுவையான இடங்களையும் பாடல்களையும் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

போர் பற்றிப் பாடியதால் ஒரே ரத்தக்களறியாக இருக்கும். காப்பியங்களில் நடந்த போர்களைப் பற்றித்தான் அதிகம்பேர் பேசுகிறார்கள். செயங்கொண்டரின் போர் விவரணை, அவற்றுக்கு சற்றும் சளைத்ததல்ல. செயங்கொண்டர் நடுவிலே பேய்களை உலவவிட்டதால் பயந்து ஓடிவிட்டார்கள் என்று நினைக்கிறேன். இந்தக் கட்டுரையில் சில ரத்தத்திட்டுகள் தெளிக்கும்; பேய்கள் உலாவும். பயந்த சுபாவமுள்ளவர்கள் கொஞ்சம் திடமாக இருக்குமாறு எச்சரிக்கிறேன்.

சோழ வீரர்கள் போர் முடிந்து வந்து கதவைத் தட்டுகிறார்கள். கதவைத் திறக்க மறுக்கும் மனைவியரிடம் பாடும் சில பாடல்களைப் பார்க்கலாம்.(குறிப்பு: பாடலின் அசல் வடிவத்தையும், எனக்குப் புரிந்த வரையில் சீர் பிரித்தும் தருகிறேன்.)

நடந்துவரும் அழகு

—————–

அளக பாரமிசை யசைய மேகலைகள் அவிழ வாபரண மிவையெலாம்

இளக மாமுலைக ளிணைய றாமல்வரும் இயன லீர்கடைகள் திறமினோ (பாடல்-53)

சீர் பிரித்து:

அளகபாரம் இசை அசைய மேகலைகள் அவிழ ஆபாரணம் இவை எ(ல்)லாம்

இளக மாமுலைகள் இணையறாமல் வரும் இயனலீர் கடைகள் திறமினோ

(அளகபாரம்: mass of a woman’s hair)

விரிந்த கூந்தல் இசைக்கு நடனமாடுவது போல் அசைய, கணவர்தம்மைப் பிரிந்ததனால் இளைத்த இடையில் அணிந்திருக்கும் மேகலை அவிழ, மற்ற ஆபரணங்களும் கழண்டு விழ கொங்கைகள் இரண்டும் இணையாமல் நடந்து வரும் பெண்களே கதவைத் திறங்கள்!

இதை எப்படிக் கற்பனை செய்திருப்பார்? கதவிடுக்கின் வழியாகக் கண்ணை இடுக்கி உள்ளே நடந்து வரும் பெண்ணைப் பார்த்தாரா?!

அடுத்து தரப்போகும் பாடல் இன்னும் ஒரு படி அதிகம் போவதால் சீர் பிரித்துத் தருவதோடு விட்டுவிடுகிறேன். நீங்களே புரிந்து கொள்ளுங்கள்.

முலைமீது கொழுநர்கைந் நகமேவு குறியை

முன்செல்வ மில்லாத வர்பெற்ற பொருள்போல்

கலைநீவி யாரேனு மில்லாவி டத்தே

கண்ணுற்று நெஞ்சங்க ளிப்பீர்கள் திறமின். (பாடல்-47)

சீர் பிரித்து:

முலைமீது கொழுநர் கை நகம் மேவு குறியை

முன் செல்வமில்லாதவர் பெற்ற பொருள்போல்

கலை நீவி யாரேனும் இல்லா இடத்தே

கண்ணுற்று நெஞ்சம் களிப்பீர்கள் திறமின்

(கொழுநர் – ஆடவர்; மேவு – விரும்பு; கலை – துணி)

இப்படி இன்னும் பல பாடல்களை பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் பாடியது வியப்பாகத்தான் இருக்கிறது. ஒரு வேளை அரச சபையில் ஆண்கள் மட்டுமே இருந்திருக்கலாம், அதனால் பாடியிருக்கலாம்.

நகக்குறி இட்டவராக இருந்தாலும் சரி, யாரும் இல்லாத இடத்திற்குப் போனவராக இருந்தாலும் சரி, வாருங்கள் மேற்கொண்டு கலிங்கத்துப் பரணி படிக்கலாம்.

மேலே படித்தது இனிமையாக இருந்தால் அதற்கு நேர் எதிராக வறண்ட பூமியைப் பற்றியப் பாடல்கள் காட்டைப் பற்றிப் பாடும் பகுதியில் உள்ளன. காட்டில் மரம், செடி கொடிகள் எப்படி இருக்கின்றன என்று பாருங்கள்.

வற்றல் வாகைவ றந்த கூகைம டிந்த தேறுபொ டிந்தவேல்

முற்ற லீகைமு ளிந்த விண்டுமு ரிந்த புன்குநி ரைந்தவே. (பாடல்-78)

சீர் பிரித்து:

வற்றல் வாகை வறந்த கூகை மடிந்த தேறு பொடிந்த வேல்

முற்றல் ஈகை முளிந்த விண்டு முரிந்த புன்கு நிரைந்தவே

(வேல் – வேம்பு; முளிந்த – எரிந்த)

சில வார்த்தைகளுக்குப் பொருள் இன்னதென அறுதியாக விளங்காததால் தெரிந்த வரை:

வற்றிய வாகை மரம், பொடிந்த வேப்ப மரம், எரிந்த மூங்கில், முரிந்த புன்னை மரம் நிரைந்ததாகக் காட்சியளிக்கிறது அந்தக் காடு.

பாலை நிலத்தில் அதிகாலையில் லேசாகப் பனி இருப்பது இயல்பு. அந்தப் பனி நீர் எப்படி வந்தது தெரியுமா?

வறண்ட அந்த வனத்தைப் பார்த்து கரிய மேகத்துக்கும் நிலாவுக்கும் பயம் வந்துவிட்டது. முதலில் இந்த இடத்தை விட்டு சீக்கிரம் ஓடிவிட வேண்டும் என்று ஓடியதால் அவற்றுக்கு வேர்த்துவிட்டது. அவை சிந்திய வியர்வைத்துளிகள்தான் அந்தப் பனி நீர்!

காடிதனைக் கடத்துமெனக் கருமுகிலும் வெண்மதியுங் கடக்க வப்பால்

ஓடியிளைத் துடல்வியர்த்த வியர்வன்றோ உகுபுனலும் பனியு மையோ.(பாடல்-86)

சீர் பிரித்து:

காடு இதனைக் கடத்தும் எனக் கருமுகிலும் வெண்மதியும் கடக்க அப்பால்

ஓடி இளைத்து உடல் வியர்த்த வியர்வன்றோ உகுபுனலும் பனியும் ஐயோ

(கடத்தும்=கடக்கும்)

எதைப் பற்றிப் பாடினாலும் வர்ணனைகளில் அசத்துகிறார்க் செயங்கொண்டர்.

ஒரு இருண்ட அறைக்குள் தனியே இருக்கிறீர்கள். திடீரென உங்கள் கண்முன் ஒரு தலை தோன்றுகிறது. சதைப்பிடிப்பே இல்லாமல் ஒட்டிய கன்னத்துடன் தீப்பொறி மாதிரி ஜுவாலையுடன் இரண்டு கண்கள் விழிக்கின்றன. அது வேறொன்றுமில்லை பேய்தான் பயப்படத் தேவையில்லை. பாடலைப் பாருங்கள்.

உள்ள டுங்கியி ரண்டுமொன் றாகவே ஒட்டி யொட்டுவி டாதகொ டிற்றின

கொள்ளி கொண்டிரண் டேமுழை யுட்புகிற் குன்று தோன்றுவ போலவி ழிப்பன.(பாடல் –

138)

சீர் பிரித்து:

உள்ளடுங்கி இரண்டும் ஒன்றாக ஒட்டி ஒட்டிவிடாத கொடிற்றன

கொள்ளி கொண்டு இரண்டே முழையுள் புகிற் குன்று தோன்றுவ போல விழிப்பன

(கொடிறு – கன்னம்; முழை – குகை)

பேய்களிலும் பல விதப் பேய்களைப் பற்றிச் சொல்கிறார். நொண்டி, குருடு, ஊமை, செவிடு, குட்டை, கூன் பேய்கள். அவை எப்படி அப்படி ஆயின என்றும் சொல்கிறார் – நகைச்சுவையாக. ஊமைப் பேயைப் பற்றிய இந்தப் பாடலைப் பாருங்கள்.

வண்டல் பாய்பொன்னி நாடனை வாழ்த்திமா மதுரை வெங்களத் தேமது ரிக்கவட்

டுண்ட கூழொடு நாவுஞ்சு ருண்டுபுக் குள்வி ழுந்தற ஊமைகள் ஆனவும்.

சீர் பிரித்து:

வண்டல் பாய்பொன்னி நாடனை வாழ்த்தி மா மதுரை வெங்களத்தே மதுரிக் கவட்டு

உண்ட கூழொடு நாவும் சுருண்டு புக்குள் விழுந்து அற ஊமைகள் ஆனவும்

(வெங்களம் – போர்க்களம்; பொன்னி – காவிரி)

மதுரைப் போரில் வென்ற சோழ மன்னனை வாழ்த்திய விழாவில்(இந்த இடம் சரியாகப் புரியவில்லை) கூழ் குடிக்கும் போது, அவசர அவசரமாக சூடாகக் குடித்ததால் நாக்கு சுருண்டு ஊமையாயின. சூடு தெரியாமல் காப்பியைக் குடித்து நாக்கைச் சுட்டுக் கொண்ட அனுபவம் ஞாபகம் வருகிறது.

சரி, சரி கதைக்கு வரலாம். அனந்தவன்மனுக்கும் குலோத்துங்கனுக்கும் என்ன பகை, ஏன் போர் வர வேண்டும்? முதலில் குலோத்துங்கன் மூதாதையர்களைப் பற்றி ஒரு பாட்டம் பாடிவிட்டு, குலோத்துங்கன் பிறந்தது, வளர்ந்தது, வாள் பயிற்சி பெற்றது, யானை, குதிரை ஏற்றம் கற்றது, இளவரசனானது, போருக்குப் போனது எல்லாம் பாடுகிறார்.

எல்லாம் முடிந்த பிறகு சண்டை போட ஆள் இல்லாததால் வேட்டையாட நினைத்து ஊரைவிட்டுக் கிளம்புகிறான். எங்கு? காஞ்சிக்கு. சோழ ஆட்சிக்குக் கட்டுப்பட்ட சிற்றரசர்கள் கப்பம் செலுத்த அங்கு வருகின்றனர். எல்லாரும் வரிசையாக நின்று கப்பம் கட்டுகின்றனர். ஆனால், கலிங்க நாட்டு அனந்தவன்மன் மட்டும் வரவில்லை. அவனிடமிருந்து ஓலை மட்டுமே வருகிறது. ‘வா, நீயா நானா என்று பார்க்கலாம்’ என்று அழைக்கிறான் அந்த ஓலையில்.

காடும், மலையும், கடலும் சூழ்ந்த கலிங்க நாட்டை வெல்வது அவ்வளவு சுலபமில்லை என்பது அவன் எண்ணம்.

கானரணு மலையரணுங் கடலரணுஞ் சூழ்கிடந்த கலிங்கர் பூமி

தானரண முடைத்தென்று கருதாது வருவதுமத் தண்டு போலும். (பாடல் – 377)

சீர் பிரித்து:

கான் அரணும் மலை அரணும் கடல் அரணும் சூழ்கிடந்த கலிங்கர் பூமி

தான் அரணம் உடைத்தென்று கருதாது வருவதும் அத்தண்டு போலும்

(அரண் – காவல்)

குலோத்துங்கன் சும்மா விடுவானா, ‘எனக்கே சவாலா? சின்னப் பயலா இருந்தாலும் உன்னை ரெண்டுல ஒண்ணு பாக்காம விட மாட்டேன். உன் நாட்டுல மலை இருந்தா பெரிய இதுவா? யானையைக் கொண்டு மலையை இடிப்பேன்’ என்கிறான்

கடவுள் வாழ்த்து - கடை திறப்பு - காடு பாடியது - கோயில் பாடியது - தேவியைப் பாடியது - பேய்களைப் பாடியது - பேய்முறைப்பாடு - அவதாரம் - இந்திரசாலம் - இராசபாரம்பரியம் - காளிக்குக் கூளி கூறியது - போர் பாடியது - களம் பாடியது போன்ற உறுப்புகளையும், 54 சந்த வேறுபாடுகளையும், 599 தாழிசைகளையும் கட்டி எழுப்பியது கலிங்கத்துப்பரணி.

யுத்தச் சத்தம் கேட்பதற்கு முன்னால் முத்தச் சத்தம் கேட்கச் செய்கிறது கலிங்கத்துப்பரணியின் கடைதிறப்பு என்னும் கலை உறுப்பு. ஒரு புறத்திணை இலக்கியம் அகத்திணையோடு தொடங்குவதே ஓர் அழகு. களங்காணச் சென்ற கணவன்மார்கள் காலங்கடந்தும் மீளாமை கண்டு காதல் நோயால் மனைவிமார்கள் தவிக்கும் தவிப்பே கடைதிறப்பின் பாடுபொருள். இதுவரை காணாத கலவி இன்பத்தைக் கனவு காணும் ஒரு பெண்ணுக்கும், கண்ட கலவி இன்பத்தை மீண்டும் காணத் துடிக்கும் ஒரு பெண்ணுக்குமான உளவியல் அசைவுகள் வெவ்வேறு. இதில் இரண்டாம் வகைப் பெண்களின் தட்பவெப்பமான மனநிலையைச் செப்ப நுட்பமாகச் சித்திரித்துச் சிலம்பாடுகிறார் செயங்கொண்டார்.

அதோ வந்துவிட்டார் கணவர் என்று ஓடிச்சென்று திறக்கிறார்கள் கதவை. அய்யோ வரவில்லை என்று ஓங்கிச் சாத்துகிறார்கள் அதே கதவை. ஒரு முறையா இரு முறையா விடிய விடிய இதுதான் நிகழ்கிறது. இரவு தேய்ந்து கழிந்ததோ இல்லையோ கதவு தேய்ந்து கழிந்தது. “வருவார் கொழுநர் எனத் திறந்தும் / வாரார் கொழுநர் என அடைத்தும் திருகும் குடுமி விடியளவும் தேயும் கபாடம் திறமினோ” - என்பது கடைதிறப்பில் ஒரு மடைதிறப்பு.

இதயத்தின் தேய்மானத்தை அளக்கவியலாது. காரணம் அதைக் கண்கொண்டு காணவியலாது. ஆயின் அதை அளப்பதெங்ஙனம்? கண்ணுக்குத் தெரிந்த இரும்பின் தேய்மானத்தைக் கொண்டு கண்ணுக்குத் தெரியாத இதயத்தின் தேய்மானத்தைக் கணக்கிட்ட கணக்காளன் கவி செயங்கொண்டான்.

கலவியெனும் உயிரின் உன்னதப் பொழுதில் நயத்தக்க நாடகம் ஒன்றை நடத்திக் காட்டவும் தெரிகிறது போர்பாட வந்த புலவனுக்கு. கலவி என்பது, நான் என்ற பொருள் அழிந்து, நாம் என்ற நிலை கடந்து, இரண்டென்ற பொருள் மறந்து, ஒன்றென்று உயிர் உணர்ந்து இறுதியில் இருந்தும் இல்லாத நிலை எய்தும் இயற்கைத் திருச்செயல்; பேரண்டத் தில் தான் என்பது போக, தனக்குள் பேரண்டம் என்று ஒருகணம் உணர்த்திப்போகும் மனோமாயம். மனித வாழ்வில் உணர்வு நிலை கழியாமல் அறிவழியும் கணங்களே உயிரின் உச்சம். அப்படிப்பட்ட உயிரின் உச்சப் பொழுதில் கருத்தழிகிறார்கள் சில காதல் மனையாட்டிகள்.

பாம்பு உரித்த சட்டையைப்போல் உடலுக்கு வெளியே ஓடி விழுந்து கிடக்கிறது அவர்கள் உடுத்த உடை. ஆழ்மனது சொல்கிறது உடையற்ற உடலை மூடு என்று. உடனே கைக்கெட்டும் ஓர் ஆடையை எடுக்கிறது அழிந்து கிடக்கும் அறிவு. அவர்கள் எடுத்து உடுத்த எத்தனித்த ஆடை எது தெரியுமா? அது நெசவுத் தறியில் நெய்ததன்று; நிலாத்தறியில் நெய்தது. ஆடையென்று கருதி நிலாவின் கிரணத்தை இழுத்தணிய நினைத்தார்களாம் அந்த நிர்வாண அல்லிகள். “கலவிக் களியின் மயக்கத்தே / கலைபோய் அகலக் கலைமதியின் / நிலவைத் துகில் என்று எடுத்துடுப்பீர் / நீள்பொற் கபாடம் திறமினோ?” என்று பனை ஓலையில் உழுது போகிறது செயங்கொண்டானின் சிருங்கார எழுத்தாணி.

களம் பாடுவதற்கு முன்பு காடு பாடுகிறது கலிங்கத்துப்பரணி. கொற்றவை குடியிருக்கும் காட்டின் சுட்டெரிக்கும் வெம்மையைச் சுட்டுவதன் மூலம் களத்துக்கான தளத்தைக் கட்டமைக்கிறார் கவி. இது - ஒரு கொல்லன் ஆயுதஞ் செய்வதற்கு முன் இரும்பைப் பழுக்கக் காய்ச்சும் ஒழுக்கம் போன்றது.

காளி வதியும் காடு கடுங்காடு. சூரியக் கதிர்களால் பூமி என்ற தட்டை ஓட்டில் வறுபடுங்காடு. அங்கே உலர்ந்து கிடக்கும் ஓமை மரங்கள், புகைந்துகொண்டிருக்கும் வீரை மரங்கள்; பொரிந்துகிடக்கும் காரைச்செடிகள்; கரிந்து கிடக்கும் சூரைச்செடிகள்; பிதிர்ந்த முள்ளி; சிதைந்த வள்ளி; உணங்கிய நெல்லி; உதிர்ந்த வெள்ளில் ஆகிய தாவரக் குடும்பம் சரிந்து கிடக்கும். வாகை மரங்களும் கூகை மரங்களும் வற்றிக் கிடக்கும்; வேலமரங்கள் மடிந்துகிடக்கும்; புங்க மரங்கள் உதிர்ந்து கிடக்கும்.

பறந்துபோகும் பருந்தின் நிழல் நிலத்தில் விழு கிறது. பறவை பறக்கும்போது நிழலும் பறக்கிறது. கவி சொல்கிறார் : “அந்த நிலத்தின் வெம்மை தாளாமல் அந்த அனல்காட்டை விட்டு நிழல்கூட அஞ்சி ஓடுவதுபோல் இருக்கிறது”.

நெருப்பைத் தகடு செய்த காடு. அதிலிருந்து கனலும் அனல் நெருப்பாய்த் தெரிகிறது. அங்கிருந்து பறக்கும் புறாக் கூட்டம் தீயில் கிளம்பும் புகையாய்த் தெரிகிறது. “செந் நெருப்பினைத் தகடுசெய்து பார் / செய்த தொக்கும்அச் செந்தரைப் பரப்பு / அந் நிலத்தினில் புகை திரண்டது / ஒப்பிலது ஒப்புறா அதன் இடைப்புறா.”

ஒரு காட்டுக்கே பெய்ய வேண்டிய மழையை ஒரு கழனியில் கொட்டித் தீர்த்துவிடும் மேகம்போல் ஒரு பேரிலக்கியம் படைக்கும் பேராற்றலைச் சிற்றிலக்கியத்துக்குச் செலவிட்டிருக்கிறார் செயங்கொண்டார்.

கொற்றவைக் காட்டில் கூத்தன்தேவி யைச் சுற்றிக் கூத்தாடும் பேய்களைக் கோரச் சித்திரம் தீட்டிப் பயங்காட்டுகிறான் செயங்கொண்டான். பேயும் பேய் சார்ந்த குறிப்புகளையும் எல்லா உலக இலக்கியங்களும் ஏந்தியே வந்திருக்கின்றன. பகுத்தறிவுக்கு அப்பாற்பட்ட ஓர் உலகத்தைப் பாடிக்காட்டுமொரு படைப்புக் கலை, எல்லா மொழிக் கவிகளுக்கும் இருந்தே வந்திருக்கிறது. மகாகவி ஷேக்ஸ்பியரும்கூட ‘மாக்பெத்’தின் பயணத்தில் சில மாயக்காரிகளை வருணிக்கிறார்.

“இவை என்ன! இவற்றின் ஆடைகள் சருகுபோல் உலர்ந்து அச்சமூட்டுகின்றனவே; மண்ணுயிர் களைப்போல் இல்லையே! உலர்ந்த உதடுகள்; சூம்பிய விரல்கள். நீங்கள் பெண்களாகத்தான் இருக்கவியலும். ஆனால், தாடியோடு திரியும் உங்களை எப்படிப் பெண் என்பது?” - இவ்வளவுதான் பேய்கள் போன்ற மாயக்காரிகள் குறித்து ஷேக்ஸ் பியரின் சித்திரம். ஆனால், பேய்களை வர்ணிக் கிறானே செயங்கொண்டான் என்ற செந்தமிழ்க் கவி! அவன் பேய்பிடித்தவனைப் போல் பெருந்தாழிசை பாடுகிறான்.

“அந்தப் பேய்கள் பனைமரங்களொத்த கையின, காலின; பிலம்போன்ற வாயின; என்பும் நரம்பும் துருத்தித் தோன்றும் உடலின; ஓந்திகள் கோத்த பாம்பினைத் தாலியாய் அணிவன; பாசிபட்ட துளை களையுடைய மூக்கின; ஆந்தையும் வவ்வாலும் உட்புகுந்து உலாவும் செவியின; மண்வெட்டியும் கலப்பையும் கோத்து வைத்தாற்போன்ற பல்லின; வானைத் தட்டித் தகர்க்கும் தலையின; மார்பின் மேலே துவண்டுதொங்கும் உதட்டின.”

அவன் கூறுகிறான், “கொட்டும் மேழியும் கோத்த பல்லின / கோம்பி பாம்பிடைக் கோத்தணி தாலிய / தட்டி வானைத் தகர்க்கும் தலையின / தாழ்ந்து மார்பினைத் தட்டும் உதட்டின.”

இந்தப் பேய்களின் கண்கள் வழியாகத்தான் களப்போரைக் கட்டமைக்கிறான் கவி.

உலகத்தின் மிகப் பெரிய பாடுபொருள் போர். மண்ணையும் பெண்ணையும் உணவை யும் கவர்வதற்கோ காப்பதற்கோ மீட்பதற்கோ தலைப்பட்ட மனிதன் முதல் போரைத் தொடங்கிவைத்தான். ஆயுதங்களையும் ஆட்களை யும் மாற்றி மாற்றி அதே போர் இன்றும் தொடர்ந்து நிகழ்ந்துகொண்டேயிருக்கிறது. உலக இலக்கியத் தின் மிகப் பெருங்காவியம் என்று கருதப்பெறும் ஹோமரின் ‘இலியட்’டில் போர் குறித்த சித்திரமொன்று வீறுணர்ச்சியோடு வெளிப்படுகிறது.

“ஆஷ் மரங்களும் கார்னெல் மரங்களும் அடர்ந்த காட்டைப் பெருமூச்செறியச் செய்து, கிழக்குக் காற்றும் மேற்குக் காற்றும் மலைப் பள்ளத்தாக்கில் பேரோசையோடு சண்டையிட்டுக்கொள்வதைப் போல டிரோஜன்களும் கிரேக்கர்களும் முட்டி மோதினர்”.

செயங்கொண்டாரின் கலிங்கத்துப்பரணியோ வேலெறிந்து விண்ணை மறைக்கிறது; அம்பெறிந்து மண்ணை மறைக்கிறது. ஒரு போர்க்களத்தைப் படிம அடுக்குகளால் காட்சிப்படுத்துவது கவிஞர்களுக்குக் கைவந்த கலைதான். ஆனால், போரின் ஒலிகளைக்கொண்டு காட்சிகளைக் கட்டி எழுப்பும் தாழிசைச் சந்தம் செயங்கொண்டானைப் போல முன்னெவர்க் கும் வினைப்பட்டதில்லை என்று ஆயிரம் மன்றங்களில் ஆணையிடலாம். படைகளும் படைகளும் எதிர்கொண்டது கடல்களும் கடல்களும் எதிர்கொண்டது போன்றதாகும். பரியொடு பரிகள் எதிர்கொண்டது அலைகளும் அலைகளும் எதிர்கொண்டது போன்றதாகும். இதை ஒலிச்சித்திரமாய் உணர்த்திக் காட்டுகிறது தாழிசை ஓசை.

“எறிகடலொடு கடல் கிடைத்தபோல் / இருபடைகளும் எதிர் கிடைக்கவே / மறிதிரையொடு திரை மலைத்தபோல் / வருபரியொடு பரி மலைக்கவே” இந்த ஒலி ஊர்வலத்தைக் கடக்குமுன்னே காட்சிப் படிமம் கண்ணை மிரட்டுகிறது. குருதி நதியாகிறது; அதில் மிதக்கும் வெண்கொற்றக் குடைகள் நுரை களாகின்றன. துண்டிக்கப்பட்ட யானையின் கரமோ நதியிருபுறமும் கரையாகிறது.

ஒரே ஒரு தற்குறிப்பேற்றத்தில் உலகக் கவிகளையெல்லாம் ஓரங்கட்டுகிறான் செயங்கொண்டான். வெட்டி வீழ்த்தப்பட்ட யானையின் துதிக்கை சுருண்டு வீழ்கிறது. அதில் பாய்ந்திருந்த அம்பு களெல்லாம் வட்டத் துதிக்கையில் ஆரங்களாய்த் தோன்றுகின்றன. துதிக்கை வட்டமாகிவிட்டது; அம்புகள் ஆரங்களாகிவிட்டன. இப்போது உருமாறிப்போன யானையின் அக்கரங்கள் சக்கரங்களாகிவிட்டன என்று எக்களிக்கிறான் செயங்கொண்டான். “மத்த யானையின் கரம் / சுருண்டு வீழ வன்சரம் / தைத்த போழ்தில் அக்கரங்கள் / சக்கரங் கள் ஒக்குமே.”

ஒலியோடும் பொருளோடும் தமிழோடு போட்டி யிட முடியாது உலகில் யாரும்.

கலிங்கத்துப் பரணியின் அறங்கேற்றத்தின்போது செயங்கொண்டான் பாடப் பாட ஒவ்வொரு தாழிசைக்கும் ஒரு பொற்றேங் காய் உருட்டுவானாம் கொற்றவன் குலோத்துங்கன். 550 முதல் 600 கிராம் நிறைகொண்டது ஒரு தேங்காய் எனக் கொள்ளலாம். சற்றொப்ப 12 சொற்கள் கொண்டது ஒரு தாழிசை எனலாம். இது உண்மையாயின் ஒரு சொல்லுக்கு 50 கிராம் தங்கம் பெற்றவன் உலகிலேயே தமிழ்க் கவிஞன் ஒருவன் மட்டும்தான்.

போரில் புறங்கண்ட வடகலிங்க மன்னன் அனந்த வன்மன், மலையொன்றில் ஏறிக் குகை புகுந்தான். அந்த மலையினைச் சோழ வீரர் சூழ நின்றனர் வில்லாலும் வேலாலும் வேலி கோலி. கருணாகரத் தொண்டைமான் அவனைக் கைது செய்து அழைத்து வந்து குலோத்துங்கனைக் கும்பிட வைத்தான். இந்த வெற்றியைக் கொண்டாடித்தான் கொற்றவை காட்டுப் பேய்கள் ஒரு பரணி நாளில் கூழ் அட்டுக் குடித்துக் கொண்டாடிக் கூத்தடிக்கின்றன. “அகோ பேய்களே! கூழ் அடுவதற்கு முன்னால் குருதி ஆற்றிலே குளித்தெழுங்கள். யானையின் ஒடிந்த தந்தமெடுத்துப் பல் துலக்குங்கள். கொழுப்புகளை உலர்த்தி விரித்து உடை உடுத்துங்கள். யானை மதநீரில் தரை மெழுகுங்கள். முத்துப்பொடிகளில் கோலமிடுங்கள். யானை மத்தகத்தில் அடுப்புக் கூட்டுங்கள். யானைப் பானையில் உலையிடுங்கள். குந்தம் - பகழி - கோல் - வேல் கொண்டு அடுப்பெரியுங்கள். பகைவரின் பல்லரிசி எடுத்து முரசமென்ற உரலிலிட்டுத் தந்த உலக்கைகளால் குற்றி எடுங்கள்” என்று ஆணையிட்டுக் கூழ் சமைத்துப் பந்திகொண்ட பிறகு, தாம்பூலம் தரிக்க வேண்டும் என்ற பேராவல் எழுகிறது பேய்களுக்கு.

பேய்களின் பெருநோக்கில் தாம்பூலம் தயாரிக்கப்படுகிறது. குதிரைகளின் செவிச் சுருளே வெற்றிலையாய், குதிரைக் கால்களின் பிளந்த குளம்பே பெரும்பாக்காய், பகைவர்களின் கண்ணின் வெண்மணியே சுண்ணாம்பாய்த் தாம்பூலம் தரிக்கிறது பெரிதினும் பெரிது கேட்கும் பேய்க்கூட்டம்.

இப்போது எழுகிறது ஒரு வினா. இதுவா சிற்றிலக்கியம்?

தலைமகனாய்ப் பிறந்தவனைச் சின்னச்சாமி என்று பெயரிட்டு அழைப்பதொக்கும் கம்பனின் யுத்த காண்டத்துக்கே வழிகாட்டிய இந்தப் பேரிலக் கியத்தைச் சிற்றிலக்கியம் என்று செப்புவது.

போரிலக்கியம் என்பது பேரிலக்கியம் என்று பேசப்பட்டபோதிலும் தமிழ்ச் சமூகம் போர்நெறிச் சமூகமன்றிப் போர்வெறிச் சமூகமன்று. மூண்ட போர்களைக் கொண்டாடும் அதே வேளையில், போர்கள் மூண்டுவிடக் கூடாது என்ற செழுமிய விழுமியம் தமிழச் சாதியால் பெரிதும் பேணப்பட்டே வந்திருக்கிறது. “இருவீர் வேறல் இயற்கையு மன்று / ஒருவர் தோற்பினும் தோற்பது நுங் குடியே” என்று போருக்கு எதிரான குரலே புறப்பாட்டில் கேட்கிறது.

சோழப் பேரரசை வேலாலும் வாளாலும் விரிவு செய்துகொண்டிருந்த போர்ச் சமூகத்திலும் “யாரொடும் பகை கொள்ளலன் என்றபின் / போரொடுங்கும் தன் புகழ் ஒடுங்காது” என்ற கம்பன் குரலும் அதையே வழிமொழிகிறது.

இரண்டாம் உலகப்போரில் சேமித்துவைத்த பிணங்களின் கொழுப்பிலிருந்து வழலை (சோப்) செய்தும், தட்டி எடுத்த பிணங்களின் தங்கப்பற்களில் ஆபரணம் செதுக்கியும், எலும்புகளிலிருந்து உரம் தயாரித்தும் ஆதிக்கசக்திகள் அநாகரிகம் நிகழ்த்திய காலையில் - “புதியதோர் உலகம் செய்வோம் - கெட்ட / போரிடும் உலகத்தை வேரொடு சாய்ப்போம்” என்ற தமிழ்க் கவியின் உலகக் குரல் நமது பண்பாட்டின் சாரமென்றும் ஈரமென்றும் அறியப்படுகிறது.

கலிங்கத்துப்பரணியும் போர் முடித்த பிறகு ஒரு பொன்னுலகையே கனவு காணுகிறது. பேய்களின் பெருவாழ்த்தோடுதான் பரணி நிறைகிறது. உலகமாந்தர் களிக்கட்டும்; இயற்கையின் இன்னருள் தழைக்கட்டும்; பூதலத்தார் புகழ் பரவட்டும்; வையகம் நிலைக்கட்டும்; வான்மழை சுரக்கட்டும் என்று அமைதியின் ஆட்சியைத்தான் இறைஞ்சு கிறது. “யாவரும் களி சிறக்கவே / தேவர் இன்னருள் தழைக்கவே / பூதலம் புகழ் பரக்கவே / புவி நிலைக்கவே புயல் சுரக்கவே” என்று பேய்கள் வாழ்த்துகின்றன.

பேய்களின் வாழ்த்தோடு நம் வாழ்த்தையும் இணைத்துக்கொள்வோம்.

தரணி உள்ளவரை பரணி வாழும்.

மகத்தான தமிழ் ஆளுமைகளை

இளைய சமூகத்திடம் கொண்டுசேர்க்கும் விதமாக

போரின் கோரத்தை இந்த அளவுக்கு நுட்பமாக பாடிய விதம் பிரமிக்க வைக்கிறது. ஒரு நல்ல உரையுடன் கலிங்கத்துப் பரணியைப் படித்தால் நன்றாக இருக்கும். நடுவில் பேய்களை ஏன் நடமாட விட்டார், இந்தக் காலத்தில் பேசப்படும் ‘மாந்திரீக யதார்த்த'(magical realism) வகையில் இது சேருமா என்று யாரேனும் ஆய்வு செய்திருக்கிறார்களா என்று தெரியவில்லை.

ஆக ஒருவரியில் கூற நினைத்தால் இப்படி தான் கூற வேண்டும்

வருவார் கொழுநர் எனத் திறந்தும்
வாரார் கொழுநர் என அடைத்தும்
திருகும் குடுமி விடியளவும்
தேயும் கபாடம் திறமினோ.

திருகும் குடுமி விடியளவும் தேயும். கபாடம், இன்று திறவுங்கள் என்பதன் கெஞ்சல், கொஞ்சல் தொனி சிறப்பு.

"தோய்ந்து தமிழ் கற்போர், தமிழ் வாசிக்கும் ஆர்வம் உடையோர், தமிழில் படைக்க முயல்வோர் அறிந்து களித்திருக்க வேண்டிய பகுதி கடை திறப்பு".

செயங்கொண்டாருக்கு கவிச்சக்கரவர்த்தி என்ற பட்டம் உண்டாம். மிகப் பொருத்தமான பட்டம்.

                                        நன்றி :  கூகிள் ( Pic),& திரு.ரா.ராஜமணிக்கம்