கலிங்கத்துப் பரணி - கடைதிறப்பு - ஏழாவது அத்தியாயம்

கவிகள் என்போர் உள்ளத்தைக் கொள்ளை கொள்ளும் கவிகளைச் சொல்பவர்கள் ஆவார்கள். அத்தகையவருகளுள் செயங்கொண்டார் மிகவும் குறிப்பிடத்தகுந்தவர். இவர் முதற்குலோத்துங்க சோழனுடைய அவைக்களப் புலவராகத் திகழ்ந்தவர். குலோத்துங்க சோழனுடைய புகழையும் அவனது தலைமைப் படைத்தலைவனான கருணாகரத்தொண்டைமானின் சிறப்பையும் கலிங்கத்துப் பரணி என்னும் நூலைப் பாடி நிலை நிறுத்தியவர்.

இவர் கலிங்கத்துப்பரணி தவிர புகார் நகர வணிகர் பெருமக்களைச் சிறப்பித்து இசையாயிரம் என்ற நூலை சிறப்பித்துப் பாடியுள்ளார். உலா மடல் என்ற பிறிதொரு நூலும் விழுப்பரையர் என்ற தலைவர் மீது பாடியுள்ளார்.

• கடை திறப்பு

கலிங்கத்தின் மேல் படையெடுத்துச் சென்ற வீரர்கள் வருவதற்குக் கால தாமதம் ஆனதால் அதனைக் கண்டு மகளிர் ஊடல் கொண்டு கதவை அடைத்ததாகவும், அப்பெண்கள் மகிழுமாறும் ஊடல் நீங்கிக் கதவைத் திறக்குமாறும் செய்ய, தாம் வெற்றி பெற்ற கலிங்கப்போர் பற்றி கூறுவது போலவும் அமைந்தது.

அகப்பொருள்

கலிங்கப் போர் முடிந்து வீரர்கள் சோழ நாடு திரும்புகின்றனர். ஆனால் தாம் வருவதாகக் கூறிய காலம் கடந்து பணி முடித்து வருகின்றனர். காலம் கடந்து வருவதால் மகளிர் ஊடல் கொள்கின்றனர். தம் கணவனை எதிர்கொண்டு வரவேற்காமல் கதவைத் தாழிட்டுக் கொள்கின்றனர். இந்நிலையில் புலவர் மகளிரைக் கதவு திறக்க வேண்டுகிறார். இது கடை திறப்பு எனும் பகுதியாக அமைகின்றது. மகளிரின் பல்வேறு காதல் செயல்களையும் நிகழ்ச்சிகளையும் நினைவூட்டுகிறார் புலவர். இத்தகைய இனிய பெண்களே! கதவைத் திறவுங்கள் என்று வேண்டுகிறார்

• அழகியும் ஆடவர் உயிரும்

பெண்கள் கூந்தலில் செங்கழுநீர் மலர்களைச் செருகுகின்றார்கள். செங்கழுநீர் மலர்களை மட்டுமா செருகுகின்றார்கள்? இல்லை! இவ்வுலகத்தில் வாழும் இளைஞர்களின் உயிர்களையும் சேர்த்து அல்லவா செருகுகின்றார்கள்? இதனை விளக்கும் பாடல் வருமாறு:

செக்கச் சிவந்த கழுநீரும்
     செகத்தில் இளைஞர் ஆருயிரும்
ஒக்கச் செருகும் குழல்மடவீர்
     உம்பொற் கபாடம் திறமினோ

(கடை திறப்பு : 74)

(செக்கச் சிவந்த = மிகச்சிவப்பான, கழுநீர் = பூ, செகம் = உலகம், குழல் = கூந்தல், கபாடம் = கதவு)

•  கதவு திறத்தலும் அடைத்தலும்

கணவன்மார் குறித்துச் சென்ற காலம் வந்தது. அவர் வருகையை எதிர்பார்த்து மனைவியர் கதவைத் திறந்து வழிமேல் விழி வைத்துப் பார்த்து நின்றனர். கணவன்மார் வரவில்லை. துயரத்தால் வெறுப்பு உற்றுக் கதவைப் படார் எனச் சாத்தினர். இவ்வாறாக இரவு முழுவதும் திறப்பதும் சாத்துவதுமாக இருந்தனர்.

இதனால் கதவில் உள்ள சுழலும் குடுமி தேய்ந்தது. இதனைப் புலவர் நயம்படப் புனைந்துள்ளார்.

வருவார் கொழுநர் எனத் திறந்தும்
     வாரார் கொழுநர் என அடைத்தும்
திருகும் குடுமி விடியளவும்
     தேயும் கபாடம் திறமினோ

(கடை திறப்பு : 69)

(கொழுநர் = கணவர், குடுமி = கதவு திறக்கவும் மூடவும் உதவும் அச்சு)

இவ்வாறாகக் கடைதிறப்புப் பகுதி முழுவதும் அகப்பொருள் நிறைந்ததாகச் சுவைபடப் புலவர் புனைந்து இருப்பதை அறிய முடிகின்றது.  ( ( தொடரும்)

 நன்றி... - விக்கிபீடியா தமிழ் ,கூகிள் & முனைவர் - திரு சிலம்பு நா. செல்வராசு

கலிங்கத்துப் பரணி - கடைதிறப்பு - ஆறாவது அத்தியாயம்

இந்தப்பரணி என்பது தமிழில் உள்ள தொன்னூற்று ஆறு பிரபந்த வகைகளில் ஒன்றாகும்.

பெயர் முறை

• பரணி நூல்களுக்குத் தோற்றவர் பெயரிலேயே தலைப்புத் தரும் வழமைக்கு ஏற்ப தோல்வியடைந்த கலிங்கத்தின் பெயரை வைத்து, இந்த நூல் "கலிங்கத்துப் பரணி" என அழைக்கப்படுவதாயிற்று.தமிழில் முதன் முதலில் எழுந்த பரணி நூல் கலிங்கத்துப் பரணியே ஆகும். இதுவே பிற்காலப் பரணி நூல்களுக்கு வழிகாட்டியாய் அமைந்த நூலாகும். இது கலித் தாழிசையாற் பாடப்பெற்றது. 599 தாழிசைகளை உடையது. காலம் (1078- 1118-குலோத்துங்க சோழன் காலம்) பதினோராம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி. சமகாலப் புலவரான ஒட்டக்கூத்தர் இந்நூலைத் தென்தமிழ்த் தெய்வப்பரணி எனப் புகழ்ந்துள்ளார்.

  

• கடவுள் வாழ்த்து

போர்த்தலைவனாகிய குலோத்துங்கன் நெடிது நின்று ஆட்சி செய்ய வேண்டுமென கடவுளைத் துதித்துப் பாடப்படுகிறது.

• கடை திறப்பு

கலிங்கத்தின் மேல் படையெடுத்துச் சென்ற வீரர்கள் வருவதற்குக் கால தாமதம் ஆனதால் அதனைக் கண்டு மகளிர் ஊடல் கொண்டு கதவை அடைத்ததாகவும், அப்பெண்கள் மகிழுமாறும் ஊடல் நீங்கிக் கதவைத் திறக்குமாறும் செய்ய, தாம் வெற்றி பெற்ற கலிங்கப்போர் பற்றி கூறுவது போலவும் அமைந்தது.

• காடு பாடியது

கலிங்கப் போர்க்களத்தில் நிணக்கூழ் சமைத்த பேய்களின் தலைவியாகிய காளி உறையும் இடமாகிய பாலயைச் சார்ந்த காட்டைப் பற்றிக் கூறுவது. இதில் பாலை நில வெம்மையின் கொடுமை சுவையுடன் கூறப்பட்டுள்ளது.

• கோயில் பாடியது

காளி உறையும் இடமாகிய காட்டில் நடுவண் அமைந்துள்ள காளிக் கோயிலைப் பற்றிக் கூறுவது. இதில் காளிக் கோயிலின் அடிப்படை(அடிவாரம், அஸ்திவாரம்) அமைத்தது, சுவர் அடுக்கியது, தூண் நிறுத்தியது முதலான செய்திகளைக் கூறுகிறது. குலோத்துங்கன் பல போர்க் களங்களில் பெற்ற வெற்றிச் சிறப்புகள் காட்டில் காணப்படும் பல வகைக் காட்சிகளோடு தொடர்புப் படுத்திக் கூறப்படுகிறது.

• தேவியைப் பாடியது

காளிக் கோயிலைப் பற்றிக் கூறியபின் காளியைப் பற்றிக் கூறுவது. காளியின் உறுப்புகள் பற்றியும், குலோத்துங்க சோழனின் புகழும் இடைஇடையே கூறப்படுகிறது.

• பேய்ப்பாடியது

காளியைச் சூழ்ந்திருக்கும் பேய்களின் இயல்புகள் கூறப்படுகிறது. பேய்களின் உறுப்பு நலங்கள் பற்றி நகைச் சுவையோடு விளக்கப்படுகிறது. சில பேய்களின் உறுப்பு நலங்கள் குறைந்து காணப்படுவதாகவும் , குலோத்துங்கனின் பல போர்க்கள வெற்றிகள் குறித்தும் கூறப்படுகிறது.

• இந்திரசாலம்

பேய்கள் சூழ காளி அரசு வீற்றிருந்த அமயத்தே ( அவையில்) இமயத்திலிருந்து வந்த முது பேய் ஒன்று தான் கற்று வந்த இந்திர சாலங்களை(மாய வித்தைகள்)க் காட்டுவதாக நகைச்சுவையுடன் கூறப்படுகிறது.

• இராச பாரம்பரியம்

குலோத்துங்கனின் குடியின் வரலாறு கூறப்படுகிறது. கரிகால் சோழன் தொடங்கி சோழ வரலாறு கூறப்படுகிறது

• பேய் முறைப்பாடு

பரணிப்போர் நிகழ்வதற்கான முற்குறிகளைப் பேய்கள் கண்டதகக் கூறுவது இப்பகுதி. பேய்களின் பசிக்கொடுமை, அப்பேய்களுக்கு ஏற்படும் சில நல்ல குறிகள், இமயத்தில் இருந்து பேய் தான் வந்த வழியில் கலிங்கத்தில் கண்ட தீக்குறிகள், இவைகளைக் கேட்டு கணிதப்பேய் கனவும் நனவும் கண்டு, குலோத்துங்கனால் பரணிப்போர் உண்டு எனக் கூறுவதும், பின்னர் நிகழப்போவதை முன்னறிவிப்பாகக் கூறும் முறையில் அமைக்கப்பட்டுள்ளது.

• அவதாரம்

கலிங்கப்போர்த் தலைவனான குலோத்துங்கன் சிறப்பை காளி பேய்களுக்குக் கூறுவது போல் அமைக்கப்பட்ட இப்பகுதியில் குலோத்துங்க சோழனின் பிறப்பு, வளர்ப்பு, இளவரசுப்பட்டம், முடி சூடியது முதலிய செய்திகள் விளக்கப்படுகிறது. சாளுக்கிய குலத்தில் பிறந்து தாய்க் குலமாம் சோழ குலத்து அரசுரிமை பெற்றது , இளவரசராய் இருந்த போது வட திசை நோக்கிப் போருக்கு எழுந்தது, சோழன் இறந்த சமயத்தில் சோழ நாட்டை நிலைபெறுத்தி முடிசூடியது , பெரு மன்னனாய் சிறப்புற ஆட்சி செய்தது, பாலாற்றங்கரைக்கு நால்வகைப் படையுடனும், தேவியருடனும், சிற்றரசர்கள் சூழவும் புறப்பட்ட சிறப்பு, தில்லையிலும், அதிகையிலும் தங்கிச் சென்று காஞ்சியை அடைந்தது ஆகிய செய்திகள் கூறப்பட்டுள்ளன.

• காளிக்குக் கூளி கூறியது

காஞ்சியை அடைந்த குலோத்துங்கண் ஒரு சித்திரப் பந்தர் கீழ் அமைச்சர் முதலியோருடன் வீற்றிருந்த சிறப்பும் சிற்றாரசர்கள் பலரும் வந்து திறை செலுத்தியதும், திறை செலுத்தாத கலிங்க மன்னன் மேல் குலோத்துங்கனின் ஆனைப்படி கருணாகரத் தொண்டமான் நால்வகைப் படையுடன் போருக்கெழுந்த இயல்பும் கூறப்படுகிறது. பல ஆறுகளைக் கடந்து கலிங்கம் அடைந்ததும், கலிங்கத்தை எரிகொளுவி அழித்ததும், அது கண்ட கலிங்கமக்கள் அரசனிடம் முறையிட்டதும் , அவன் வெகுண்டெழுந்ததும், அமைச்சர் முதலானோர் அவனுக்கு அறவுரைப் பகர்ந்ததும், அதனை மதியாமல் கலிங்க மன்னன் போருக்குச் சென்றதுமான செய்திகள் விளக்கப்படுகிறது.

• போர் பாடியது

கலிங்கப்பேய் காளிக்கு போரின் இயல்பை கூறுவதாக அமைந்தது. நால்வகைப் படையின் செயல்கள், தீவிரமான போர்முறை , கருணாகரன் தன் களிற்றை உந்தியதும் இரு பக்கப் படைகளும் ஒருவரை ஒருவர் பொருத செய்திகளும், இரு திறத்திலும் நால்வகைப் படைகளும் பல அழிந்ததும், போரின் கடுமைத் தாங்காமல் கலிங்க மன்னன் ஓடி ஒளிந்ததும், அவனைப் பற்றிக் கொணர தன் படைகளோடு ஒற்றர்களையும் கருணாகரத்தொண்டைமான் அனுப்பிய செய்தியும், கலிங்க வீரர்கள் ஒரு மலை உச்சியில் மறைந்து நிற்பதைப் பற்றி அறிந்ததும் அது மாலை வேளை ஆனதால் போரிடாமல், விடியும் வரை காத்துநின்று விடிந்த பின் கலிங்கரை அழித்ததும், கலிங்க வீரர்கள் உருக்குலைந்து நாற்புறமும் ஓடியதும், அங்கு தன் கவர்ந்த செல்வங்களுடன் குலோத்துங்கன் பால் சென்று பணிந்து நின்றதுமான செய்திகள் அழகுபடக் கூறப்பட்டுள்ளன.

• களம் பாடியது

போரைப் பற்றிச் சொல்லி முடித்த பேய் காளியைப் போர்க்களம் காணுமாறு அழைக்க காளி வந்து களத்தைக் கண்டு, அக்காட்சிகளைப் பேய்களுக்குக் காட்டுமாறு அமைந்துள்ளது. காட்சிகளைக் காட்டிய பின், நீராடி கூழட்டு உண்ணுமாறுபேய்களைப் பணிக்கிறாள் காளி. அங்கணமே பேய்கள் பல் துளக்கி, நீராடி கூழ் சமைத்து உண்ணும் இயல்பு கூறப்படுகிறது. பேய்கள் பாடும் வள்ளைப் பாட்டில் குலோத்துங்கனின் புகழ் பாடப்படுகிறது. முடிவில் பேய்கள் தங்களுக்கு பரணிக் கூழ் அளித்த குலோத்துங்கனை வாழ்த்துவதாக கலிங்கத்துப் பரணி முடிகிறது.  ( ( தொடரும்)

           நன்றி... - விக்கிபீடியா தமிழ் & கூகிள்

கலிங்கத்துப் பரணி - கடைதிறப்பு - ஐந்தாவது அத்தியாயம்

• பரணி உருவான கதை

கலிங்கத்துப் பரணி உருவானதற்கான காரணம் பற்றிக் கதை ஒன்று உண்டு. குலோத்துங்கன் காஞ்சிபுரத்தில் தங்கி இருந்தான். அப்போது தென்னவர், வில்லவர் முதலிய மன்னர்கள் திறை (தோற்ற மன்னர் தன்னை வென்றமன்னர்க்குக் கொடுக்கும் நிதி) செலுத்திப் பணிந்தனர். வட கலிங்க மன்னன் மட்டும் திறை செலுத்தாமல் இருந்தான். இதனை அறிந்த குலோத்துங்கன் சினம் கொண்டான். அவன் சினத்தைக் கண்டு ஏனைய மன்னர்கள் நடுங்கினார்கள். 'வட கலிங்க மன்னனின் அரண்கள் (மதில்கள்) வலிமை உடையனவாம்! அவற்றை அழித்து வாருங்கள்; அவனுடைய யானைகளை வென்று வாருங்கள்' என்று கூறினான். அந்த அளவில் குலோத்துங்கன் தளபதி கருணாகரன் எழுந்து நானே சென்று கலிங்கனை அடக்குவேன் என்று சபதம் இட்டான். பின்னர்க் கலிங்கப் போர் மூண்டது. சோழர்கள் வெற்றி வாகை சூடினர் என்று கதை முடிகிறது.

• கலிங்கம் வென்ற கருணாகரன்

குலோத்துங்கனின் படைத்தலைவர்களுள் சிறந்தவன் கலிங்கத்துப் பரணியின் இன்னொரு கதாநாயகன் கருணாகரன் ஆவான். குலோத்துங்கன் ஆணையின்படி கலிங்க நாட்டின் மீது படை எடுத்துச் சென்று அந்நாட்டை அழித்தவன். திருவரங்கன் எனும் இயற்பெயரை உடையவன். 'வேள்' 'தொண்டைமான்' எனும் பட்டங்கள் குலோத்துங்கனால் இவனுக்கு வழங்கப்பட்டன. இவன் பல்லவர் குலத்தைச் சேர்ந்தவன். கலிங்கப் போரினால் குலோத்துங்கனுக்குப் புகழ் தேடித் தந்தான் கருணாகரன்; கருணாகரனுக்குப் பரணியின் வாயிலாகப் புகழ் தேடித் தந்தார் செயங்கொண்டார்.

1. பரணி

பண்டைத் தமிழ் இலக்கியத்தை அகம், புறம் என்று பிரிப்பர். தமிழர்களின் காதல் வாழ்க்கையைப் பாடுபவை அக இலக்கியங்கள். வீரம், கொடை, மானம் முதலியவற்றைப் பாடுபவை புற இலக்கியங்கள். பரணி புற இலக்கியம். பாட்டுடைத் தலைவனின் வீரமே இந்த இலக்கியத்தின் மையக் கருவாகும். இது பற்றிப் பன்னிரு பாட்டியல் கூறுவது வருமாறு:

வஞ்சி மலைந்த உழிஞை முற்றி
தும்பையிற் சென்ற தொடுகழல் மன்னனை
வெம்புசின மாற்றான் தானை வெங்களத்தில்
குருதிப் பேராறு பெருகும் செங்களத்து
ஒருதனி ஏத்தும் பரணியது பண்பே

(பன்னிரு: 240)

மன்னன் பகைவனது நாட்டை வெல்வதற்காக வஞ்சிப் பூமாலை அணிந்து போர்க்களம் சென்றான். உழிஞைப் பூமாலை அணிந்து பகைவனது மதிலை முற்றுகை இட்டான். தும்பைப் பூமாலையைச் சூடிப் பகைவனுடன் போர் செய்தான். பகை வீரர்கள் மடிந்தனர்; குருதி ஆறு பெருக்கெடுத்து ஓடியது; பகைவனை வென்றான். இவ்வாறு படை எடுத்துச் சென்று வாகை மாலை சூடிய மன்னனின் வீரத்தைப் புகழ்வதே பரணி இலக்கியம் ஆகும்.

பரணி, வீரத்தைப் பற்றிப் பாடினாலும் காதல் இலக்கிய மரபையும் கொண்டு உள்ளது. மகளிரை அழைத்துப் போர் பற்றிய செய்திகளைக் கூறும் பகுதி 'கடைதிறப்பு' எனப்படும். 'தலைவன் புகழைக் கேட்கக் கதவைத் திறவுங்கள்' என்று கூறுவது கடைதிறப்பு ஆகும். இப்பகுதி முழுவதும் காதல் இலக்கிய மரபை அடியொற்றி அமைந்துள்ளது.

2. பரணி பெயர்க் காரணம்

பரணி என்பது நட்சத்திரத்தின் பெயர்; காளியையும் யமனையும் தெய்வங்களாகக் கொண்ட நாள். பரணி நாளில் பிறந்தவன் பெரும் வீரனாவான் என்பதும் நம்பிக்கை. எனவே போர்க்களத்தில் யானைகள் பலவற்றைக் கொன்று, பல உயிர்களையும் யமன் கவர்ந்து கொள்ளுமாறு செய்து, அரசனின் வீரம் வெளிப்பட, போர்க்களத்தில் காளிக்குக் கூழ் சமைத்து வழிபட்ட நிகழ்ச்சிகளைக் கூறுவதால் இந்நூல் பரணி என்று பெயர் பெற்றிருக்க வேண்டும். காளிக்கு உரிய நாள் பரணி. காளியைத் தெய்வமாகக் கொண்டு பாடப்படுவதால் இந்நூலுக்குப் பரணி எனப்பெயர் வந்தது என்றும் விளக்கம் கூறுவர்.

                   நன்றி...-முனைவர் - திரு சிலம்பு நா. செல்வராசு & கூகிள்

கலிங்கத்துப் பரணி - கடைதிறப்பு - நான்காவது அத்தியாயம்

கலிங்கத்துப் பரணியின் ஆசிரியர் சயங்கொண்டார் ஆவார் 'பரணிக்கு ஓர் சயங்கொண்டான்' என்று பலபட்டடைச் சொக்கநாதப் புலவர் இவரைப் பாராட்டி உள்ளார். இவரது இயற்பெயரை அறிய முடியவில்லை. புலவர் பலரும் சொற்போர் நிகழ்த்துவது வழக்கம். இத்தகு சொற்போரில் வென்றதால் இவருக்குச் சயங்கொண்டார் என்ற பெயர் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும் என்பர். இவருடைய ஊர் தீபங் குடி.

• குலோத்துங்கனும் சயங்கொண்டாரும்

குலோத்துங்கன் கலிங்கத்துப் போரில் வெற்றி பெற்றான். வெற்றிக்குப் பின்பு சயங்கொண்டாரோடு உரையாடிக் கொண்டிருந்தான். அப்போது புலவரை நோக்கி, 'புலவரே! கலிங்கத்தைச் சயங்கொண்டமையால் நானும் சயங்கொண்டான் ஆயினேன்' என்று கூறினான். இதனைக் கேட்ட சயங்கொண்டார் உளம் மகிழ்ந்தார்.

'அப்படி ஆனால் சயங்கொண்டானைச் சயங்கொண்டான் பாடுவது மிகப் பொருத்தம்' என்று கூறிக் கலிங்கத்துப் பரணியைப் பாடினார் என்பர்

• கலிங்கத்துப் பரணியும் பொன் தேங்காயும்

சயங்கொண்டார் பரணி பாடி முடித்தார். பின்பு குலோத்துங்கன் அவையில் அரங்கேற்றம் செய்யத் தொடங்கினார். அந்தக் காலத்தில் ஒருவர் நூல் செய்தால் பலர் முன்னிலையில் அரங்கேற்றம் செய்ய வேண்டும்; பலரின் ஒப்புதலைப் பெற வேண்டும். இம்மரபினைத் தொல்காப்பிய அரங்கேற்றத்தில் இருந்தே காண்கிறோம்.

அரங்கேற்றம் செய்யும் காலத்தில் அரசர்கள் புலவர்களுக்குப் பரிசு அளித்துப் பாராட்டுவர். சயங்கொண்டார் பாடலைக் குலோத்துங்கன் சுவைத்தான்; ஒவ்வொரு பாடலுக்கும் ஒரு பொன்னால் ஆகிய தேங்காயை உருட்டிக் கவிஞரையும் நூலையும் சிறப்புச் செய்தான்.

• சயங்கொண்டார் நூல்கள்

சயங்கொண்டார் புகார் நகரத்து வணிகரைப் புகழ்ந்து 'இசை ஆயிரம்' என்ற நூலைப் பாடி உள்ளார். விழுப்பரையர் மீது 'உலாமடல்' என்ற நூலையும் இயற்றி உள்ளதாகத் தெரிகிறது.

1.2.2 பாட்டுடைத் தலைவன்

கலிங்கத்துப் பரணியின் பாட்டுடைத் தலைவன் முதல் குலோத்துங்க சோழன். இவன் இராசேந்திர சோழன் மகள் சோழ இளவரசி அம்மங்கைக்கும் சாளுக்கியர் குல இராசராச நரேந்திரனுக்கும் பிறந்தவன். இவன் மாமன் வீரராசேந்திர சோழன் இறந்த பின்பு அவன் மகன் அதிராசேந்திரன் பட்டம் ஏற்றான். இவனும் சில திங்களில் இறந்தான். சோழ நாடு வாரிசு இல்லாமல் குழப்பத்தில் ஆழ்ந்தது. குழப்பத்தை நீக்கச் சாளுக்கியர் குலத்தைச் சேர்ந்த குலோத்துங்கன் பட்டம் ஏற்றான்.  ( தொடரும்)

                      நன்றி...-முனைவர் - திரு சிலம்பு நா. செல்வராசு & கூகிள்

கலிங்கத்துப் பரணி - கடைதிறப்பு - மூன்றாவது அத்தியாயம்

களம் பாடியவன்;

வீரவளம் பாடியவன்; 

சோழர் குலம் பாடியவன்; 

காளி தலம் பாடியவன்; 

பெண்ணின் நலம் பாடியவன்; 

பகைவர் புலம் பாடியவன்; 

குருதிக் குளம் பாடியவன்; 

பாலை நிலம் பாடியவன்; 

சொல்லில் சிலம்பாடியவன்;

 என்ற அத்துணை மிகுமொழிகளுக்கும் தகுமொழியாளரே கலிங்கத்துப்பரணி பாடிய செயங்கொண்டார்

வரையறுக்கப்பட்ட 96 வகைச் சிற்றிலக்கியங்களுள் பரணியும் ஒன்று. ஆனால், தமக்கு நிகராய் ஒரு புலவரை ஒக்கவைக்கக் கருதாத சொக்கநாதப் புலவர் போன்றவர்களால் ‘பரணிக்கோர் செயங்கொண்டார்’ என்று பாடப்பட்ட தக்க புகழ்மிக்க கவி செயங்கொண்டார் ஒருவரே.

இறைவனைத் தொடர்ந்து அரசனையும் பாடு பொருளாக்கும் பகிர்வுரிமையை வழங்கியது சிற்றிலக்கியம் செய்த சிறு புரட்சி. குறவஞ்சி - பள்ளு போன்ற வடிவங்களில் விளிம்புநிலை மக்களையும் பாடி முடித்தது சிற்றிலக்கியம் செய்த பெரும் புரட்சி. கோவை - உலா - பிள்ளைத்தமிழ் - அந்தாதி - கலம்பகம் - தூது - குறவஞ்சி - பள்ளு - மடல் - மாலை என விரியும் தொண்ணூற்றாறு வகைச் சிற்றிலக்கியங்களுள் பரணியும் ஒன்று.

தக்கயாகப் பரணி - மோகவதைப் பரணி - பாசவதைப் பரணி - கஞ்சவதைப் பரணி - இரணியவதைப் பரணி - சூரன்வதைப் பரணி எனப் பரணிகள் பலபட விரியினும் பரணிகளுக்கெல்லாம் தலைமை பூணத்தக்கது கலிங்கத்துப்பரணிதான் என்பது செவ்விலக்கியச் சம்மதம் பெற்ற செழுஞ்செருக்காகும்.

பரணி என்பது நாள் விண்மீன்களுள் ஒன்று. அது கொற்றவைக்குரியது என்று குறிக்கப்பெறுவது. கொற்றவை போர்க்கடவுள். ஆதலின் போரில் பெற்ற வெற்றியை அவளுக்கே படையலிட்டுக் கொண்டாடு வது பெருவழக்கு. “காடுகெழு செல்விக்குப் பரணி நாளில் கூழும் துணங்கையும் கொடுத்து வழிபடுவ தொரு வழக்கு” என்பார் தொல்காப்பியத்திற்கு உரையெழுதிய பேராசிரியர். அதனால் அந்தக் கொண்டாட்டத்தைப் பாடும் இலக்கியமும் பரணியென்றே பெயர் பூண்டது.

வேறெந்த இலக்கியத்திலும் காணவியலாத தனிச்சிறப்பொன்று பரணியின் தலைப்புக்குண்டு. வென்றவன் பெயரில் விளங்காமல் தோற்றவன் பெயரில் துலங்குவதுதான் பரணியின் தனிச்சிறப்பு. அதனால்தான் வென்றெடுக்கப்பட்ட நாட்டையே கலிங்கத்துப்பரணி தன் தலையில் தூக்கி வைத்துத் தலைப்பாக்கியிருக்கிறது. இது தோற்றவரையும் பெருமைப்படுத்தும் தமிழின் தூய பண்பாடாகும்.

ஈசல் பிடிப்பதெல்லாம் வேட்டையில் சேராது என்பதுபோல, களத்திற்காணும் எல்லா வெற்றி களுமே பரணிக்குப் பாடுபொருள் ஆகா. எவனொருவன் பகைவரின் ஆயிரம் யானைகளை வெட்டிச் சாய்த்து வெற்றி கொள்கிறானோ அவன் மீது மட்டுமே பரணி பாடப்படும். “ஆனை ஆயிரம் அமரிடை வென்ற / மான வனுக்கு வகுப்பது பரணி” என்பது இலக்கண விளக்கப் பாட்டியல்.

ஆயின், கலிங்கத்துப்பரணியின் பாட்டுடைத் தலைவன் யார்? முதலாம் குலோத்துங்க சோழனே கலிங்கத்துப்பரணியின் பாட்டுடைத் தலைவன் என்பது வரலாற்று வழக்கு. ஆணையிட்டவன் குலோத்துங்கனாயினும் களத்திலே ஆயிரம் யானை வென்றவன் படைகொண்டு சென்ற கருணாகரத் தொண்டைமான். ஆதலின் நாட்டுடைத் தலைவன் குலோத்துங்கனாகிறான்; பாட்டுடைத் தலைவன் கருணாகரனாகிறான்.

வண்டையர்கோ என்று வழங்கப்படும் கருணாகரத் தொண்டைமானைப் பல்லவர் தோன்றல் என்று பாடுகிறது தாழிசை. பிற்காலச் சோழர்கள் பேரரசுகட்டி எழுந்தபொழுது, பல்லவர் பரம்பரை தேய்ந் தழிந்து போனாலும் ஓய்ந்தொழிந்து போகவில்லை. தங்கத்தின் மூலக்கூறு பிரித்தால் அது இறுதிவரை தங்கமாகவே திகழ்வதுபோல, குறுநில மன்னனாய்க் குறுகிப்போனாலும் பல்லவர் பரம்பரையின் மன்னர்குலத்து மரபணுக்கள் கருணாகரத் தொண்டைமானின் உதிரத்தில் அதிர்ந்துகொண்டேயிருந்தன. குலோத்துங்கனின் தலைமை அமைச்சராகவும், படைத்தலைவனாகவும் இரு தோள்களிலும் இருபெரும் பாரம் சுமந்தவன் கருணாகரத் தொண்டைமான்.

“வண்டை வளம்பதி பாடீரோ / பல்லவர் தோன்றலைப் பாடீரோ” என்ற கவிச்சான்று கொண்டு, அவன் ஊர் காஞ்சி மாவட்டத்தில் சென்னை - செங்கல்பட்டு நெடுஞ்சாலையில் அமைந்துள்ள வண்டலூர் என்றே வரலாறு நம்பி வந்தது. ஆனால், ஆராய்ச்சி அறிஞர் மு.ராகவையங்கார் சுட்டிக்காட்டிய ஒரு சரித்திரச் சாசனம் உண்மையான ஊரை மீட்டெடுத்தது. கருணாகரத் தொண்டைமானின் மனையாள், கோவில் ஒன்றுக்குத் திருநுந்தாவிளக்கிட்ட சேதி சாசனம் ஒன்றில் காணக் கிட்டியது.

“சோழ மண்டலத்துக் குலோத்துங்க சோழவள நாட்டுத் திருநறையூர் நாடு வண்டாழஞ் சேரியுடை யான் வேளான் கருணாகரரான தொண்டைமானார் தேவியார் அழகிய மணவாளினி மண்டையாழ்வார் வைத்த திருநுந்தா விளக்கு” (S.I.S NO: 862) என்பது சாசன வாசகம். இதிலிருந்து வண்டாழஞ்சேரியே கருணாகரன் சொந்த ஊர் என்று விளங்குகிறது.

ஆயின், வண்டாழஞ்சேரி சோழநாட்டில் எங்குளது என்று நிலவியல் நேர்க்கோட்டில் ஆராய்ந்தால் - இன்று கும்பகோணத்தின் நாச்சியார்கோவிலுக்கு அருகே வண்டுவாஞ்சேரி என்று மருவி வழங்கப்படும் சிற்றூரே என்று தெரிகிறது. வரலாற்று நாயகன் பிறந்த மண்ணென்று வண்டுவாஞ்சேரி மக்கள் இந்த ஊரைக் கொண்டாடிக்கொள்ளலாம். இந்த வண்டாழஞ்சேரிக் கருணாகரன்தான் கலிங்கத்துப்பரணிக்குக் கருப் பொருள் தந்தவன். கலிங்கத்துப்பரணி தமிழர் வீரத்தைத் தடவிப் பார்க்கக் கிடைத்த தழும்பு.

கடவுள் வாழ்த்து - கடை திறப்பு - காடு பாடியது - கோயில் பாடியது - தேவியைப் பாடியது - பேய்களைப் பாடியது - பேய்முறைப்பாடு - அவதாரம் - இந்திரசாலம் - இராசபாரம்பரியம் - காளிக்குக் கூளி கூறியது - போர் பாடியது - களம் பாடியது போன்ற உறுப்புகளையும், 54 சந்த வேறுபாடுகளையும், 599 தாழிசைகளையும் கட்டி எழுப்பியது கலிங்கத்துப்பரணி.

யுத்தச் சத்தம் கேட்பதற்கு முன்னால் முத்தச் சத்தம் கேட்கச் செய்கிறது கலிங்கத்துப்பரணியின் கடைதிறப்பு என்னும் கலை உறுப்பு. ஒரு புறத்திணை இலக்கியம் அகத்திணையோடு தொடங்குவதே ஓர் அழகு. களங்காணச் சென்ற கணவன்மார்கள் காலங்கடந்தும் மீளாமை கண்டு காதல் நோயால் மனைவிமார்கள் தவிக்கும் தவிப்பே கடைதிறப்பின் பாடுபொருள். இதுவரை காணாத கலவி இன்பத்தைக் கனவு காணும் ஒரு பெண்ணுக்கும், கண்ட கலவி இன்பத்தை மீண்டும் காணத் துடிக்கும் ஒரு பெண்ணுக்குமான உளவியல் அசைவுகள் வெவ்வேறு. இதில் இரண்டாம் வகைப் பெண்களின் தட்பவெப்பமான மனநிலையைச் செப்ப நுட்பமாகச் சித்திரித்துச் சிலம்பாடுகிறார் செயங்கொண்டார்.

அதோ வந்துவிட்டார் கணவர் என்று ஓடிச்சென்று திறக்கிறார்கள் கதவை. அய்யோ வரவில்லை என்று ஓங்கிச் சாத்துகிறார்கள் அதே கதவை. ஒரு முறையா இரு முறையா விடிய விடிய இதுதான் நிகழ்கிறது. இரவு தேய்ந்து கழிந்ததோ இல்லையோ கதவு தேய்ந்து கழிந்தது. “வருவார் கொழுநர் எனத் திறந்தும் / வாரார் கொழுநர் என அடைத்தும் திருகும் குடுமி விடியளவும் தேயும் கபாடம் திறமினோ” - என்பது கடைதிறப்பில் ஒரு மடைதிறப்பு.

இதயத்தின் தேய்மானத்தை அளக்கவியலாது. காரணம் அதைக் கண்கொண்டு காணவியலாது. ஆயின் அதை அளப்பதெங்ஙனம்? கண்ணுக்குத் தெரிந்த இரும்பின் தேய்மானத்தைக் கொண்டு கண்ணுக்குத் தெரியாத இதயத்தின் தேய்மானத்தைக் கணக்கிட்ட கணக்காளன் கவி செயங்கொண்டான்.

கலவியெனும் உயிரின் உன்னதப் பொழுதில் நயத்தக்க நாடகம் ஒன்றை நடத்திக் காட்டவும் தெரிகிறது போர்பாட வந்த புலவனுக்கு. கலவி என்பது, நான் என்ற பொருள் அழிந்து, நாம் என்ற நிலை கடந்து, இரண்டென்ற பொருள் மறந்து, ஒன்றென்று உயிர் உணர்ந்து இறுதியில் இருந்தும் இல்லாத நிலை எய்தும் இயற்கைத் திருச்செயல்; பேரண்டத் தில் தான் என்பது போக, தனக்குள் பேரண்டம் என்று ஒருகணம் உணர்த்திப்போகும் மனோமாயம். மனித வாழ்வில் உணர்வு நிலை கழியாமல் அறிவழியும் கணங்களே உயிரின் உச்சம். அப்படிப்பட்ட உயிரின் உச்சப் பொழுதில் கருத்தழிகிறார்கள் சில காதல் மனையாட்டிகள்.

பாம்பு உரித்த சட்டையைப்போல் உடலுக்கு வெளியே ஓடி விழுந்து கிடக்கிறது அவர்கள் உடுத்த உடை. ஆழ்மனது சொல்கிறது உடையற்ற உடலை மூடு என்று. உடனே கைக்கெட்டும் ஓர் ஆடையை எடுக்கிறது அழிந்து கிடக்கும் அறிவு. அவர்கள் எடுத்து உடுத்த எத்தனித்த ஆடை எது தெரியுமா? அது நெசவுத் தறியில் நெய்ததன்று; நிலாத்தறியில் நெய்தது. ஆடையென்று கருதி நிலாவின் கிரணத்தை இழுத்தணிய நினைத்தார்களாம் அந்த நிர்வாண அல்லிகள். “கலவிக் களியின் மயக்கத்தே / கலைபோய் அகலக் கலைமதியின் / நிலவைத் துகில் என்று எடுத்துடுப்பீர் / நீள்பொற் கபாடம் திறமினோ?” என்று பனை ஓலையில் உழுது போகிறது செயங்கொண்டானின் சிருங்கார எழுத்தாணி.

க

ளம் பாடுவதற்கு முன்பு காடு பாடுகிறது கலிங்கத்துப்பரணி. கொற்றவை குடியிருக்கும் காட்டின் சுட்டெரிக்கும் வெம்மையைச் சுட்டுவதன் மூலம் களத்துக்கான தளத்தைக் கட்டமைக்கிறார் கவி. இது - ஒரு கொல்லன் ஆயுதஞ் செய்வதற்கு முன் இரும்பைப் பழுக்கக் காய்ச்சும் ஒழுக்கம் போன்றது.

காளி வதியும் காடு கடுங்காடு. சூரியக் கதிர்களால் பூமி என்ற தட்டை ஓட்டில் வறுபடுங்காடு. அங்கே உலர்ந்து கிடக்கும் ஓமை மரங்கள், புகைந்துகொண்டிருக்கும் வீரை மரங்கள்; பொரிந்துகிடக்கும் காரைச்செடிகள்; கரிந்து கிடக்கும் சூரைச்செடிகள்; பிதிர்ந்த முள்ளி; சிதைந்த வள்ளி; உணங்கிய நெல்லி; உதிர்ந்த வெள்ளில் ஆகிய தாவரக் குடும்பம் சரிந்து கிடக்கும். வாகை மரங்களும் கூகை மரங்களும் வற்றிக் கிடக்கும்; வேலமரங்கள் மடிந்துகிடக்கும்; புங்க மரங்கள் உதிர்ந்து கிடக்கும்.

பறந்துபோகும் பருந்தின் நிழல் நிலத்தில் விழு கிறது. பறவை பறக்கும்போது நிழலும் பறக்கிறது. கவி சொல்கிறார் : “அந்த நிலத்தின் வெம்மை தாளாமல் அந்த அனல்காட்டை விட்டு நிழல்கூட அஞ்சி ஓடுவதுபோல் இருக்கிறது”.

நெருப்பைத் தகடு செய்த காடு. அதிலிருந்து கனலும் அனல் நெருப்பாய்த் தெரிகிறது. அங்கிருந்து பறக்கும் புறாக் கூட்டம் தீயில் கிளம்பும் புகையாய்த் தெரிகிறது. “செந் நெருப்பினைத் தகடுசெய்து பார் / செய்த தொக்கும்அச் செந்தரைப் பரப்பு / அந் நிலத்தினில் புகை திரண்டது / ஒப்பிலது ஒப்புறா அதன் இடைப்புறா.”

ஒரு காட்டுக்கே பெய்ய வேண்டிய மழையை ஒரு கழனியில் கொட்டித் தீர்த்துவிடும் மேகம்போல் ஒரு பேரிலக்கியம் படைக்கும் பேராற்றலைச் சிற்றிலக்கியத்துக்குச் செலவிட்டிருக்கிறார் செயங்கொண்டார்.

கொ

ற்றவைக் காட்டில் கூத்தன்தேவி யைச் சுற்றிக் கூத்தாடும் பேய்களைக் கோரச் சித்திரம் தீட்டிப் பயங்காட்டுகிறான் செயங்கொண்டான். பேயும் பேய் சார்ந்த குறிப்புகளையும் எல்லா உலக இலக்கியங்களும் ஏந்தியே வந்திருக்கின்றன. பகுத்தறிவுக்கு அப்பாற்பட்ட ஓர் உலகத்தைப் பாடிக்காட்டுமொரு படைப்புக் கலை, எல்லா மொழிக் கவிகளுக்கும் இருந்தே வந்திருக்கிறது. மகாகவி ஷேக்ஸ்பியரும்கூட ‘மாக்பெத்’தின் பயணத்தில் சில மாயக்காரிகளை வருணிக்கிறார்.

“இவை என்ன! இவற்றின் ஆடைகள் சருகுபோல் உலர்ந்து அச்சமூட்டுகின்றனவே; மண்ணுயிர் களைப்போல் இல்லையே! உலர்ந்த உதடுகள்; சூம்பிய விரல்கள். நீங்கள் பெண்களாகத்தான் இருக்கவியலும். ஆனால், தாடியோடு திரியும் உங்களை எப்படிப் பெண் என்பது?” - இவ்வளவுதான் பேய்கள் போன்ற மாயக்காரிகள் குறித்து ஷேக்ஸ் பியரின் சித்திரம். ஆனால், பேய்களை வர்ணிக் கிறானே செயங்கொண்டான் என்ற செந்தமிழ்க் கவி! அவன் பேய்பிடித்தவனைப் போல் பெருந்தாழிசை பாடுகிறான்.

“அந்தப் பேய்கள் பனைமரங்களொத்த கையின, காலின; பிலம்போன்ற வாயின; என்பும் நரம்பும் துருத்தித் தோன்றும் உடலின; ஓந்திகள் கோத்த பாம்பினைத் தாலியாய் அணிவன; பாசிபட்ட துளை களையுடைய மூக்கின; ஆந்தையும் வவ்வாலும் உட்புகுந்து உலாவும் செவியின; மண்வெட்டியும் கலப்பையும் கோத்து வைத்தாற்போன்ற பல்லின; வானைத் தட்டித் தகர்க்கும் தலையின; மார்பின் மேலே துவண்டுதொங்கும் உதட்டின.”

அவன் கூறுகிறான், “கொட்டும் மேழியும் கோத்த பல்லின / கோம்பி பாம்பிடைக் கோத்தணி தாலிய / தட்டி வானைத் தகர்க்கும் தலையின / தாழ்ந்து மார்பினைத் தட்டும் உதட்டின.”

இந்தப் பேய்களின் கண்கள் வழியாகத்தான் களப்போரைக் கட்டமைக்கிறான் கவி.

உ

லகத்தின் மிகப் பெரிய பாடுபொருள் போர். மண்ணையும் பெண்ணையும் உணவை யும் கவர்வதற்கோ காப்பதற்கோ மீட்பதற்கோ தலைப்பட்ட மனிதன் முதல் போரைத் தொடங்கிவைத்தான். ஆயுதங்களையும் ஆட்களை யும் மாற்றி மாற்றி அதே போர் இன்றும் தொடர்ந்து நிகழ்ந்துகொண்டேயிருக்கிறது. உலக இலக்கியத் தின் மிகப் பெருங்காவியம் என்று கருதப்பெறும் ஹோமரின் ‘இலியட்’டில் போர் குறித்த சித்திரமொன்று வீறுணர்ச்சியோடு வெளிப்படுகிறது.

“ஆஷ் மரங்களும் கார்னெல் மரங்களும் அடர்ந்த காட்டைப் பெருமூச்செறியச் செய்து, கிழக்குக் காற்றும் மேற்குக் காற்றும் மலைப் பள்ளத்தாக்கில் பேரோசையோடு சண்டையிட்டுக்கொள்வதைப் போல டிரோஜன்களும் கிரேக்கர்களும் முட்டி மோதினர்”.

செயங்கொண்டாரின் கலிங்கத்துப்பரணியோ வேலெறிந்து விண்ணை மறைக்கிறது; அம்பெறிந்து மண்ணை மறைக்கிறது. ஒரு போர்க்களத்தைப் படிம அடுக்குகளால் காட்சிப்படுத்துவது கவிஞர்களுக்குக் கைவந்த கலைதான். ஆனால், போரின் ஒலிகளைக்கொண்டு காட்சிகளைக் கட்டி எழுப்பும் தாழிசைச் சந்தம் செயங்கொண்டானைப் போல முன்னெவர்க் கும் வினைப்பட்டதில்லை என்று ஆயிரம் மன்றங்களில் ஆணையிடலாம். படைகளும் படைகளும் எதிர்கொண்டது கடல்களும் கடல்களும் எதிர்கொண்டது போன்றதாகும். பரியொடு பரிகள் எதிர்கொண்டது அலைகளும் அலைகளும் எதிர்கொண்டது போன்றதாகும். இதை ஒலிச்சித்திரமாய் உணர்த்திக் காட்டுகிறது தாழிசை ஓசை.

“எறிகடலொடு கடல் கிடைத்தபோல் / இருபடைகளும் எதிர் கிடைக்கவே / மறிதிரையொடு திரை மலைத்தபோல் / வருபரியொடு பரி மலைக்கவே” இந்த ஒலி ஊர்வலத்தைக் கடக்குமுன்னே காட்சிப் படிமம் கண்ணை மிரட்டுகிறது. குருதி நதியாகிறது; அதில் மிதக்கும் வெண்கொற்றக் குடைகள் நுரை களாகின்றன. துண்டிக்கப்பட்ட யானையின் கரமோ நதியிருபுறமும் கரையாகிறது.

ஒரே ஒரு தற்குறிப்பேற்றத்தில் உலகக் கவிகளையெல்லாம் ஓரங்கட்டுகிறான் செயங்கொண்டான். வெட்டி வீழ்த்தப்பட்ட யானையின் துதிக்கை சுருண்டு வீழ்கிறது. அதில் பாய்ந்திருந்த அம்பு களெல்லாம் வட்டத் துதிக்கையில் ஆரங்களாய்த் தோன்றுகின்றன. துதிக்கை வட்டமாகிவிட்டது; அம்புகள் ஆரங்களாகிவிட்டன. இப்போது உருமாறிப்போன யானையின் அக்கரங்கள் சக்கரங்களாகிவிட்டன என்று எக்களிக்கிறான் செயங்கொண்டான். “மத்த யானையின் கரம் / சுருண்டு வீழ வன்சரம் / தைத்த போழ்தில் அக்கரங்கள் / சக்கரங் கள் ஒக்குமே.”

ஒலியோடும் பொருளோடும் தமிழோடு போட்டி யிட முடியாது உலகில் யாரும்.

க

லிங்கத்துப் பரணியின் அறங்கேற்றத்தின்போது செயங்கொண்டான் பாடப் பாட ஒவ்வொரு தாழிசைக்கும் ஒரு பொற்றேங் காய் உருட்டுவானாம் கொற்றவன் குலோத்துங்கன். 550 முதல் 600 கிராம் நிறைகொண்டது ஒரு தேங்காய் எனக் கொள்ளலாம். சற்றொப்ப 12 சொற்கள் கொண்டது ஒரு தாழிசை எனலாம். இது உண்மையாயின் ஒரு சொல்லுக்கு 50 கிராம் தங்கம் பெற்றவன் உலகிலேயே தமிழ்க் கவிஞன் ஒருவன் மட்டும்தான்.

போரில் புறங்கண்ட வடகலிங்க மன்னன் அனந்த வன்மன், மலையொன்றில் ஏறிக் குகை புகுந்தான். அந்த மலையினைச் சோழ வீரர் சூழ நின்றனர் வில்லாலும் வேலாலும் வேலி கோலி. கருணாகரத் தொண்டைமான் அவனைக் கைது செய்து அழைத்து வந்து குலோத்துங்கனைக் கும்பிட வைத்தான். இந்த வெற்றியைக் கொண்டாடித்தான் கொற்றவை காட்டுப் பேய்கள் ஒரு பரணி நாளில் கூழ் அட்டுக் குடித்துக் கொண்டாடிக் கூத்தடிக்கின்றன. “அகோ பேய்களே! கூழ் அடுவதற்கு முன்னால் குருதி ஆற்றிலே குளித்தெழுங்கள். யானையின் ஒடிந்த தந்தமெடுத்துப் பல் துலக்குங்கள். கொழுப்புகளை உலர்த்தி விரித்து உடை உடுத்துங்கள். யானை மதநீரில் தரை மெழுகுங்கள். முத்துப்பொடிகளில் கோலமிடுங்கள். யானை மத்தகத்தில் அடுப்புக் கூட்டுங்கள். யானைப் பானையில் உலையிடுங்கள். குந்தம் - பகழி - கோல் - வேல் கொண்டு அடுப்பெரியுங்கள். பகைவரின் பல்லரிசி எடுத்து முரசமென்ற உரலிலிட்டுத் தந்த உலக்கைகளால் குற்றி எடுங்கள்” என்று ஆணையிட்டுக் கூழ் சமைத்துப் பந்திகொண்ட பிறகு, தாம்பூலம் தரிக்க வேண்டும் என்ற பேராவல் எழுகிறது பேய்களுக்கு.

பேய்களின் பெருநோக்கில் தாம்பூலம் தயாரிக்கப்படுகிறது. குதிரைகளின் செவிச் சுருளே வெற்றிலையாய், குதிரைக் கால்களின் பிளந்த குளம்பே பெரும்பாக்காய், பகைவர்களின் கண்ணின் வெண்மணியே சுண்ணாம்பாய்த் தாம்பூலம் தரிக்கிறது பெரிதினும் பெரிது கேட்கும் பேய்க்கூட்டம்.

இப்போது எழுகிறது ஒரு வினா. இதுவா சிற்றிலக்கியம்?

தலைமகனாய்ப் பிறந்தவனைச் சின்னச்சாமி என்று பெயரிட்டு அழைப்பதொக்கும் கம்பனின் யுத்த காண்டத்துக்கே வழிகாட்டிய இந்தப் பேரிலக் கியத்தைச் சிற்றிலக்கியம் என்று செப்புவது.

போரிலக்கியம் என்பது பேரிலக்கியம் என்று பேசப்பட்டபோதிலும் தமிழ்ச் சமூகம் போர்நெறிச் சமூகமன்றிப் போர்வெறிச் சமூகமன்று. மூண்ட போர்களைக் கொண்டாடும் அதே வேளையில், போர்கள் மூண்டுவிடக் கூடாது என்ற செழுமிய விழுமியம் தமிழச் சாதியால் பெரிதும் பேணப்பட்டே வந்திருக்கிறது. “இருவீர் வேறல் இயற்கையு மன்று / ஒருவர் தோற்பினும் தோற்பது நுங் குடியே” என்று போருக்கு எதிரான குரலே புறப்பாட்டில் கேட்கிறது.

சோழப் பேரரசை வேலாலும் வாளாலும் விரிவு செய்துகொண்டிருந்த போர்ச் சமூகத்திலும் “யாரொடும் பகை கொள்ளலன் என்றபின் / போரொடுங்கும் தன் புகழ் ஒடுங்காது” என்ற கம்பன் குரலும் அதையே வழிமொழிகிறது.

இரண்டாம் உலகப்போரில் சேமித்துவைத்த பிணங்களின் கொழுப்பிலிருந்து வழலை (சோப்) செய்தும், தட்டி எடுத்த பிணங்களின் தங்கப்பற்களில் ஆபரணம் செதுக்கியும், எலும்புகளிலிருந்து உரம் தயாரித்தும் ஆதிக்கசக்திகள் அநாகரிகம் நிகழ்த்திய காலையில் - “புதியதோர் உலகம் செய்வோம் - கெட்ட / போரிடும் உலகத்தை வேரொடு சாய்ப்போம்” என்ற தமிழ்க் கவியின் உலகக் குரல் நமது பண்பாட்டின் சாரமென்றும் ஈரமென்றும் அறியப்படுகிறது.

கலிங்கத்துப்பரணியும் போர் முடித்த பிறகு ஒரு பொன்னுலகையே கனவு காணுகிறது. பேய்களின் பெருவாழ்த்தோடுதான் பரணி நிறைகிறது. உலகமாந்தர் களிக்கட்டும்; இயற்கையின் இன்னருள் தழைக்கட்டும்; பூதலத்தார் புகழ் பரவட்டும்; வையகம் நிலைக்கட்டும்; வான்மழை சுரக்கட்டும் என்று அமைதியின் ஆட்சியைத்தான் இறைஞ்சு கிறது. “யாவரும் களி சிறக்கவே / தேவர் இன்னருள் தழைக்கவே / பூதலம் புகழ் பரக்கவே / புவி நிலைக்கவே புயல் சுரக்கவே” என்று பேய்கள் வாழ்த்துகின்றன.

பேய்களின் வாழ்த்தோடு நம் வாழ்த்தையும் இணைத்துக்கொள்வோம்.

தரணி உள்ளவரை பரணி வாழும்.

மகத்தான தமிழ் ஆளுமைகளை

இளைய சமூகத்திடம் கொண்டுசேர்க்கும் விதமாக

 நன்றி : கூகிள், பத்மஸ்ரீ: கவிஞர் வைரமுத்து & இந்து தமிழ்             கவிஞர் வைரமுத்து அரங்கேற்றிவரும் ‘தமிழாற்றுப்படை’ கட்டுரைத் தொடரில் நேற்று வாசித்த கட்டுரையின் சுருக்கப்பட்ட வடிவம்.

கலிங்கத்துப் பரணி - கடைதிறப்பு - இரண்டாவது அத்தியாயம்

கலிங்கத்துப் பரணி இப்படித்தான் தொடங்குகிறது. செயங்கொண்டார் கதை சொல்லும் விதமே வித்தியாசமானது. வெறும் போரையும் களத்தையும் மட்டுமே பாடவில்லை. நடுவிலே பேய்கள், அவற்றின் தலைவியாக காளி, காளியின் கோயில் என்று கதையைப் பின்னியிருக்கிறார். வெறும் பாடல்களை மட்டுமே வைத்துக் கொண்டு முழுக்கதையையும் புரிந்து கொள்வது என் சிற்றறிவுக்கு எட்டாத காரியமாகையால் சில சுவையான இடங்களையும் பாடல்களையும் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

போர் பற்றிப் பாடியதால் ஒரே ரத்தக்களறியாக இருக்கும். காப்பியங்களில் நடந்த போர்களைப் பற்றித்தான் அதிகம்பேர் பேசுகிறார்கள். செயங்கொண்டரின் போர் விவரணை, அவற்றுக்கு சற்றும் சளைத்ததல்ல. செயங்கொண்டர் நடுவிலே பேய்களை உலவவிட்டதால் பயந்து ஓடிவிட்டார்கள் என்று நினைக்கிறேன். இந்தக் கட்டுரையில் சில ரத்தத்திட்டுகள் தெளிக்கும்; பேய்கள் உலாவும். பயந்த சுபாவமுள்ளவர்கள் கொஞ்சம் திடமாக இருக்குமாறு எச்சரிக்கிறேன்.

சோழ வீரர்கள் போர் முடிந்து வந்து கதவைத் தட்டுகிறார்கள். கதவைத் திறக்க மறுக்கும் மனைவியரிடம் பாடும் சில பாடல்களைப் பார்க்கலாம்.(குறிப்பு: பாடலின் அசல் வடிவத்தையும், எனக்குப் புரிந்த வரையில் சீர் பிரித்தும் தருகிறேன்.)

நடந்துவரும் அழகு

—————–

அளக பாரமிசை யசைய மேகலைகள் அவிழ வாபரண மிவையெலாம்

இளக மாமுலைக ளிணைய றாமல்வரும் இயன லீர்கடைகள் திறமினோ (பாடல்-53)

சீர் பிரித்து:

அளகபாரம் இசை அசைய மேகலைகள் அவிழ ஆபாரணம் இவை எ(ல்)லாம்

இளக மாமுலைகள் இணையறாமல் வரும் இயனலீர் கடைகள் திறமினோ

(அளகபாரம்: mass of a woman’s hair)

விரிந்த கூந்தல் இசைக்கு நடனமாடுவது போல் அசைய, கணவர்தம்மைப் பிரிந்ததனால் இளைத்த இடையில் அணிந்திருக்கும் மேகலை அவிழ, மற்ற ஆபரணங்களும் கழண்டு விழ கொங்கைகள் இரண்டும் இணையாமல் நடந்து வரும் பெண்களே கதவைத் திறங்கள்!

இதை எப்படிக் கற்பனை செய்திருப்பார்? கதவிடுக்கின் வழியாகக் கண்ணை இடுக்கி உள்ளே நடந்து வரும் பெண்ணைப் பார்த்தாரா?!

அடுத்து தரப்போகும் பாடல் இன்னும் ஒரு படி அதிகம் போவதால் சீர் பிரித்துத் தருவதோடு விட்டுவிடுகிறேன். நீங்களே புரிந்து கொள்ளுங்கள்.

முலைமீது கொழுநர்கைந் நகமேவு குறியை

முன்செல்வ மில்லாத வர்பெற்ற பொருள்போல்

கலைநீவி யாரேனு மில்லாவி டத்தே

கண்ணுற்று நெஞ்சங்க ளிப்பீர்கள் திறமின். (பாடல்-47)

சீர் பிரித்து:

முலைமீது கொழுநர் கை நகம் மேவு குறியை

முன் செல்வமில்லாதவர் பெற்ற பொருள்போல்

கலை நீவி யாரேனும் இல்லா இடத்தே

கண்ணுற்று நெஞ்சம் களிப்பீர்கள் திறமின்

(கொழுநர் – ஆடவர்; மேவு – விரும்பு; கலை – துணி)

இப்படி இன்னும் பல பாடல்களை பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் பாடியது வியப்பாகத்தான் இருக்கிறது. ஒரு வேளை அரச சபையில் ஆண்கள் மட்டுமே இருந்திருக்கலாம், அதனால் பாடியிருக்கலாம்.

நகக்குறி இட்டவராக இருந்தாலும் சரி, யாரும் இல்லாத இடத்திற்குப் போனவராக இருந்தாலும் சரி, வாருங்கள் மேற்கொண்டு கலிங்கத்துப் பரணி படிக்கலாம்.

மேலே படித்தது இனிமையாக இருந்தால் அதற்கு நேர் எதிராக வறண்ட பூமியைப் பற்றியப் பாடல்கள் காட்டைப் பற்றிப் பாடும் பகுதியில் உள்ளன. காட்டில் மரம், செடி கொடிகள் எப்படி இருக்கின்றன என்று பாருங்கள்.

வற்றல் வாகைவ றந்த கூகைம டிந்த தேறுபொ டிந்தவேல்

முற்ற லீகைமு ளிந்த விண்டுமு ரிந்த புன்குநி ரைந்தவே. (பாடல்-78)

சீர் பிரித்து:

வற்றல் வாகை வறந்த கூகை மடிந்த தேறு பொடிந்த வேல்

முற்றல் ஈகை முளிந்த விண்டு முரிந்த புன்கு நிரைந்தவே

(வேல் – வேம்பு; முளிந்த – எரிந்த)

சில வார்த்தைகளுக்குப் பொருள் இன்னதென அறுதியாக விளங்காததால் தெரிந்த வரை:

வற்றிய வாகை மரம், பொடிந்த வேப்ப மரம், எரிந்த மூங்கில், முரிந்த புன்னை மரம் நிரைந்ததாகக் காட்சியளிக்கிறது அந்தக் காடு.

பாலை நிலத்தில் அதிகாலையில் லேசாகப் பனி இருப்பது இயல்பு. அந்தப் பனி நீர் எப்படி வந்தது தெரியுமா?

வறண்ட அந்த வனத்தைப் பார்த்து கரிய மேகத்துக்கும் நிலாவுக்கும் பயம் வந்துவிட்டது. முதலில் இந்த இடத்தை விட்டு சீக்கிரம் ஓடிவிட வேண்டும் என்று ஓடியதால் அவற்றுக்கு வேர்த்துவிட்டது. அவை சிந்திய வியர்வைத்துளிகள்தான் அந்தப் பனி நீர்!

காடிதனைக் கடத்துமெனக் கருமுகிலும் வெண்மதியுங் கடக்க வப்பால்

ஓடியிளைத் துடல்வியர்த்த வியர்வன்றோ உகுபுனலும் பனியு மையோ.(பாடல்-86)

சீர் பிரித்து:

காடு இதனைக் கடத்தும் எனக் கருமுகிலும் வெண்மதியும் கடக்க அப்பால்

ஓடி இளைத்து உடல் வியர்த்த வியர்வன்றோ உகுபுனலும் பனியும் ஐயோ

(கடத்தும்=கடக்கும்)

எதைப் பற்றிப் பாடினாலும் வர்ணனைகளில் அசத்துகிறார்க் செயங்கொண்டர்.

ஒரு இருண்ட அறைக்குள் தனியே இருக்கிறீர்கள். திடீரென உங்கள் கண்முன் ஒரு தலை தோன்றுகிறது. சதைப்பிடிப்பே இல்லாமல் ஒட்டிய கன்னத்துடன் தீப்பொறி மாதிரி ஜுவாலையுடன் இரண்டு கண்கள் விழிக்கின்றன. அது வேறொன்றுமில்லை பேய்தான் பயப்படத் தேவையில்லை. பாடலைப் பாருங்கள்.

உள்ள டுங்கியி ரண்டுமொன் றாகவே ஒட்டி யொட்டுவி டாதகொ டிற்றின

கொள்ளி கொண்டிரண் டேமுழை யுட்புகிற் குன்று தோன்றுவ போலவி ழிப்பன.(பாடல் –

138)

சீர் பிரித்து:

உள்ளடுங்கி இரண்டும் ஒன்றாக ஒட்டி ஒட்டிவிடாத கொடிற்றன

கொள்ளி கொண்டு இரண்டே முழையுள் புகிற் குன்று தோன்றுவ போல விழிப்பன

(கொடிறு – கன்னம்; முழை – குகை)

பேய்களிலும் பல விதப் பேய்களைப் பற்றிச் சொல்கிறார். நொண்டி, குருடு, ஊமை, செவிடு, குட்டை, கூன் பேய்கள். அவை எப்படி அப்படி ஆயின என்றும் சொல்கிறார் – நகைச்சுவையாக. ஊமைப் பேயைப் பற்றிய இந்தப் பாடலைப் பாருங்கள்.

வண்டல் பாய்பொன்னி நாடனை வாழ்த்திமா மதுரை வெங்களத் தேமது ரிக்கவட்

டுண்ட கூழொடு நாவுஞ்சு ருண்டுபுக் குள்வி ழுந்தற ஊமைகள் ஆனவும்.

சீர் பிரித்து:

வண்டல் பாய்பொன்னி நாடனை வாழ்த்தி மா மதுரை வெங்களத்தே மதுரிக் கவட்டு

உண்ட கூழொடு நாவும் சுருண்டு புக்குள் விழுந்து அற ஊமைகள் ஆனவும்

(வெங்களம் – போர்க்களம்; பொன்னி – காவிரி)

மதுரைப் போரில் வென்ற சோழ மன்னனை வாழ்த்திய விழாவில்(இந்த இடம் சரியாகப் புரியவில்லை) கூழ் குடிக்கும் போது, அவசர அவசரமாக சூடாகக் குடித்ததால் நாக்கு சுருண்டு ஊமையாயின. சூடு தெரியாமல் காப்பியைக் குடித்து நாக்கைச் சுட்டுக் கொண்ட அனுபவம் ஞாபகம் வருகிறது.

சரி, சரி கதைக்கு வரலாம். அனந்தவன்மனுக்கும் குலோத்துங்கனுக்கும் என்ன பகை, ஏன் போர் வர வேண்டும்? முதலில் குலோத்துங்கன் மூதாதையர்களைப் பற்றி ஒரு பாட்டம் பாடிவிட்டு, குலோத்துங்கன் பிறந்தது, வளர்ந்தது, வாள் பயிற்சி பெற்றது, யானை, குதிரை ஏற்றம் கற்றது, இளவரசனானது, போருக்குப் போனது எல்லாம் பாடுகிறார்.

எல்லாம் முடிந்த பிறகு சண்டை போட ஆள் இல்லாததால் வேட்டையாட நினைத்து ஊரைவிட்டுக் கிளம்புகிறான். எங்கு? காஞ்சிக்கு. சோழ ஆட்சிக்குக் கட்டுப்பட்ட சிற்றரசர்கள் கப்பம் செலுத்த அங்கு வருகின்றனர். எல்லாரும் வரிசையாக நின்று கப்பம் கட்டுகின்றனர். ஆனால், கலிங்க நாட்டு அனந்தவன்மன் மட்டும் வரவில்லை. அவனிடமிருந்து ஓலை மட்டுமே வருகிறது. ‘வா, நீயா நானா என்று பார்க்கலாம்’ என்று அழைக்கிறான் அந்த ஓலையில்.

காடும், மலையும், கடலும் சூழ்ந்த கலிங்க நாட்டை வெல்வது அவ்வளவு சுலபமில்லை என்பது அவன் எண்ணம்.

கானரணு மலையரணுங் கடலரணுஞ் சூழ்கிடந்த கலிங்கர் பூமி

தானரண முடைத்தென்று கருதாது வருவதுமத் தண்டு போலும். (பாடல் – 377)

சீர் பிரித்து:

கான் அரணும் மலை அரணும் கடல் அரணும் சூழ்கிடந்த கலிங்கர் பூமி

தான் அரணம் உடைத்தென்று கருதாது வருவதும் அத்தண்டு போலும்

(அரண் – காவல்)

குலோத்துங்கன் சும்மா விடுவானா, ‘எனக்கே சவாலா? சின்னப் பயலா இருந்தாலும் உன்னை ரெண்டுல ஒண்ணு பாக்காம விட மாட்டேன். உன் நாட்டுல மலை இருந்தா பெரிய இதுவா? யானையைக் கொண்டு மலையை இடிப்பேன்’ என்கிறான்

கடவுள் வாழ்த்து - கடை திறப்பு - காடு பாடியது - கோயில் பாடியது - தேவியைப் பாடியது - பேய்களைப் பாடியது - பேய்முறைப்பாடு - அவதாரம் - இந்திரசாலம் - இராசபாரம்பரியம் - காளிக்குக் கூளி கூறியது - போர் பாடியது - களம் பாடியது போன்ற உறுப்புகளையும், 54 சந்த வேறுபாடுகளையும், 599 தாழிசைகளையும் கட்டி எழுப்பியது கலிங்கத்துப்பரணி.

யுத்தச் சத்தம் கேட்பதற்கு முன்னால் முத்தச் சத்தம் கேட்கச் செய்கிறது கலிங்கத்துப்பரணியின் கடைதிறப்பு என்னும் கலை உறுப்பு. ஒரு புறத்திணை இலக்கியம் அகத்திணையோடு தொடங்குவதே ஓர் அழகு. களங்காணச் சென்ற கணவன்மார்கள் காலங்கடந்தும் மீளாமை கண்டு காதல் நோயால் மனைவிமார்கள் தவிக்கும் தவிப்பே கடைதிறப்பின் பாடுபொருள். இதுவரை காணாத கலவி இன்பத்தைக் கனவு காணும் ஒரு பெண்ணுக்கும், கண்ட கலவி இன்பத்தை மீண்டும் காணத் துடிக்கும் ஒரு பெண்ணுக்குமான உளவியல் அசைவுகள் வெவ்வேறு. இதில் இரண்டாம் வகைப் பெண்களின் தட்பவெப்பமான மனநிலையைச் செப்ப நுட்பமாகச் சித்திரித்துச் சிலம்பாடுகிறார் செயங்கொண்டார்.

அதோ வந்துவிட்டார் கணவர் என்று ஓடிச்சென்று திறக்கிறார்கள் கதவை. அய்யோ வரவில்லை என்று ஓங்கிச் சாத்துகிறார்கள் அதே கதவை. ஒரு முறையா இரு முறையா விடிய விடிய இதுதான் நிகழ்கிறது. இரவு தேய்ந்து கழிந்ததோ இல்லையோ கதவு தேய்ந்து கழிந்தது. “வருவார் கொழுநர் எனத் திறந்தும் / வாரார் கொழுநர் என அடைத்தும் திருகும் குடுமி விடியளவும் தேயும் கபாடம் திறமினோ” - என்பது கடைதிறப்பில் ஒரு மடைதிறப்பு.

இதயத்தின் தேய்மானத்தை அளக்கவியலாது. காரணம் அதைக் கண்கொண்டு காணவியலாது. ஆயின் அதை அளப்பதெங்ஙனம்? கண்ணுக்குத் தெரிந்த இரும்பின் தேய்மானத்தைக் கொண்டு கண்ணுக்குத் தெரியாத இதயத்தின் தேய்மானத்தைக் கணக்கிட்ட கணக்காளன் கவி செயங்கொண்டான்.

கலவியெனும் உயிரின் உன்னதப் பொழுதில் நயத்தக்க நாடகம் ஒன்றை நடத்திக் காட்டவும் தெரிகிறது போர்பாட வந்த புலவனுக்கு. கலவி என்பது, நான் என்ற பொருள் அழிந்து, நாம் என்ற நிலை கடந்து, இரண்டென்ற பொருள் மறந்து, ஒன்றென்று உயிர் உணர்ந்து இறுதியில் இருந்தும் இல்லாத நிலை எய்தும் இயற்கைத் திருச்செயல்; பேரண்டத் தில் தான் என்பது போக, தனக்குள் பேரண்டம் என்று ஒருகணம் உணர்த்திப்போகும் மனோமாயம். மனித வாழ்வில் உணர்வு நிலை கழியாமல் அறிவழியும் கணங்களே உயிரின் உச்சம். அப்படிப்பட்ட உயிரின் உச்சப் பொழுதில் கருத்தழிகிறார்கள் சில காதல் மனையாட்டிகள்.

பாம்பு உரித்த சட்டையைப்போல் உடலுக்கு வெளியே ஓடி விழுந்து கிடக்கிறது அவர்கள் உடுத்த உடை. ஆழ்மனது சொல்கிறது உடையற்ற உடலை மூடு என்று. உடனே கைக்கெட்டும் ஓர் ஆடையை எடுக்கிறது அழிந்து கிடக்கும் அறிவு. அவர்கள் எடுத்து உடுத்த எத்தனித்த ஆடை எது தெரியுமா? அது நெசவுத் தறியில் நெய்ததன்று; நிலாத்தறியில் நெய்தது. ஆடையென்று கருதி நிலாவின் கிரணத்தை இழுத்தணிய நினைத்தார்களாம் அந்த நிர்வாண அல்லிகள். “கலவிக் களியின் மயக்கத்தே / கலைபோய் அகலக் கலைமதியின் / நிலவைத் துகில் என்று எடுத்துடுப்பீர் / நீள்பொற் கபாடம் திறமினோ?” என்று பனை ஓலையில் உழுது போகிறது செயங்கொண்டானின் சிருங்கார எழுத்தாணி.

களம் பாடுவதற்கு முன்பு காடு பாடுகிறது கலிங்கத்துப்பரணி. கொற்றவை குடியிருக்கும் காட்டின் சுட்டெரிக்கும் வெம்மையைச் சுட்டுவதன் மூலம் களத்துக்கான தளத்தைக் கட்டமைக்கிறார் கவி. இது - ஒரு கொல்லன் ஆயுதஞ் செய்வதற்கு முன் இரும்பைப் பழுக்கக் காய்ச்சும் ஒழுக்கம் போன்றது.

காளி வதியும் காடு கடுங்காடு. சூரியக் கதிர்களால் பூமி என்ற தட்டை ஓட்டில் வறுபடுங்காடு. அங்கே உலர்ந்து கிடக்கும் ஓமை மரங்கள், புகைந்துகொண்டிருக்கும் வீரை மரங்கள்; பொரிந்துகிடக்கும் காரைச்செடிகள்; கரிந்து கிடக்கும் சூரைச்செடிகள்; பிதிர்ந்த முள்ளி; சிதைந்த வள்ளி; உணங்கிய நெல்லி; உதிர்ந்த வெள்ளில் ஆகிய தாவரக் குடும்பம் சரிந்து கிடக்கும். வாகை மரங்களும் கூகை மரங்களும் வற்றிக் கிடக்கும்; வேலமரங்கள் மடிந்துகிடக்கும்; புங்க மரங்கள் உதிர்ந்து கிடக்கும்.

பறந்துபோகும் பருந்தின் நிழல் நிலத்தில் விழு கிறது. பறவை பறக்கும்போது நிழலும் பறக்கிறது. கவி சொல்கிறார் : “அந்த நிலத்தின் வெம்மை தாளாமல் அந்த அனல்காட்டை விட்டு நிழல்கூட அஞ்சி ஓடுவதுபோல் இருக்கிறது”.

நெருப்பைத் தகடு செய்த காடு. அதிலிருந்து கனலும் அனல் நெருப்பாய்த் தெரிகிறது. அங்கிருந்து பறக்கும் புறாக் கூட்டம் தீயில் கிளம்பும் புகையாய்த் தெரிகிறது. “செந் நெருப்பினைத் தகடுசெய்து பார் / செய்த தொக்கும்அச் செந்தரைப் பரப்பு / அந் நிலத்தினில் புகை திரண்டது / ஒப்பிலது ஒப்புறா அதன் இடைப்புறா.”

ஒரு காட்டுக்கே பெய்ய வேண்டிய மழையை ஒரு கழனியில் கொட்டித் தீர்த்துவிடும் மேகம்போல் ஒரு பேரிலக்கியம் படைக்கும் பேராற்றலைச் சிற்றிலக்கியத்துக்குச் செலவிட்டிருக்கிறார் செயங்கொண்டார்.

கொற்றவைக் காட்டில் கூத்தன்தேவி யைச் சுற்றிக் கூத்தாடும் பேய்களைக் கோரச் சித்திரம் தீட்டிப் பயங்காட்டுகிறான் செயங்கொண்டான். பேயும் பேய் சார்ந்த குறிப்புகளையும் எல்லா உலக இலக்கியங்களும் ஏந்தியே வந்திருக்கின்றன. பகுத்தறிவுக்கு அப்பாற்பட்ட ஓர் உலகத்தைப் பாடிக்காட்டுமொரு படைப்புக் கலை, எல்லா மொழிக் கவிகளுக்கும் இருந்தே வந்திருக்கிறது. மகாகவி ஷேக்ஸ்பியரும்கூட ‘மாக்பெத்’தின் பயணத்தில் சில மாயக்காரிகளை வருணிக்கிறார்.

“இவை என்ன! இவற்றின் ஆடைகள் சருகுபோல் உலர்ந்து அச்சமூட்டுகின்றனவே; மண்ணுயிர் களைப்போல் இல்லையே! உலர்ந்த உதடுகள்; சூம்பிய விரல்கள். நீங்கள் பெண்களாகத்தான் இருக்கவியலும். ஆனால், தாடியோடு திரியும் உங்களை எப்படிப் பெண் என்பது?” - இவ்வளவுதான் பேய்கள் போன்ற மாயக்காரிகள் குறித்து ஷேக்ஸ் பியரின் சித்திரம். ஆனால், பேய்களை வர்ணிக் கிறானே செயங்கொண்டான் என்ற செந்தமிழ்க் கவி! அவன் பேய்பிடித்தவனைப் போல் பெருந்தாழிசை பாடுகிறான்.

“அந்தப் பேய்கள் பனைமரங்களொத்த கையின, காலின; பிலம்போன்ற வாயின; என்பும் நரம்பும் துருத்தித் தோன்றும் உடலின; ஓந்திகள் கோத்த பாம்பினைத் தாலியாய் அணிவன; பாசிபட்ட துளை களையுடைய மூக்கின; ஆந்தையும் வவ்வாலும் உட்புகுந்து உலாவும் செவியின; மண்வெட்டியும் கலப்பையும் கோத்து வைத்தாற்போன்ற பல்லின; வானைத் தட்டித் தகர்க்கும் தலையின; மார்பின் மேலே துவண்டுதொங்கும் உதட்டின.”

அவன் கூறுகிறான், “கொட்டும் மேழியும் கோத்த பல்லின / கோம்பி பாம்பிடைக் கோத்தணி தாலிய / தட்டி வானைத் தகர்க்கும் தலையின / தாழ்ந்து மார்பினைத் தட்டும் உதட்டின.”

இந்தப் பேய்களின் கண்கள் வழியாகத்தான் களப்போரைக் கட்டமைக்கிறான் கவி.

உலகத்தின் மிகப் பெரிய பாடுபொருள் போர். மண்ணையும் பெண்ணையும் உணவை யும் கவர்வதற்கோ காப்பதற்கோ மீட்பதற்கோ தலைப்பட்ட மனிதன் முதல் போரைத் தொடங்கிவைத்தான். ஆயுதங்களையும் ஆட்களை யும் மாற்றி மாற்றி அதே போர் இன்றும் தொடர்ந்து நிகழ்ந்துகொண்டேயிருக்கிறது. உலக இலக்கியத் தின் மிகப் பெருங்காவியம் என்று கருதப்பெறும் ஹோமரின் ‘இலியட்’டில் போர் குறித்த சித்திரமொன்று வீறுணர்ச்சியோடு வெளிப்படுகிறது.

“ஆஷ் மரங்களும் கார்னெல் மரங்களும் அடர்ந்த காட்டைப் பெருமூச்செறியச் செய்து, கிழக்குக் காற்றும் மேற்குக் காற்றும் மலைப் பள்ளத்தாக்கில் பேரோசையோடு சண்டையிட்டுக்கொள்வதைப் போல டிரோஜன்களும் கிரேக்கர்களும் முட்டி மோதினர்”.

செயங்கொண்டாரின் கலிங்கத்துப்பரணியோ வேலெறிந்து விண்ணை மறைக்கிறது; அம்பெறிந்து மண்ணை மறைக்கிறது. ஒரு போர்க்களத்தைப் படிம அடுக்குகளால் காட்சிப்படுத்துவது கவிஞர்களுக்குக் கைவந்த கலைதான். ஆனால், போரின் ஒலிகளைக்கொண்டு காட்சிகளைக் கட்டி எழுப்பும் தாழிசைச் சந்தம் செயங்கொண்டானைப் போல முன்னெவர்க் கும் வினைப்பட்டதில்லை என்று ஆயிரம் மன்றங்களில் ஆணையிடலாம். படைகளும் படைகளும் எதிர்கொண்டது கடல்களும் கடல்களும் எதிர்கொண்டது போன்றதாகும். பரியொடு பரிகள் எதிர்கொண்டது அலைகளும் அலைகளும் எதிர்கொண்டது போன்றதாகும். இதை ஒலிச்சித்திரமாய் உணர்த்திக் காட்டுகிறது தாழிசை ஓசை.

“எறிகடலொடு கடல் கிடைத்தபோல் / இருபடைகளும் எதிர் கிடைக்கவே / மறிதிரையொடு திரை மலைத்தபோல் / வருபரியொடு பரி மலைக்கவே” இந்த ஒலி ஊர்வலத்தைக் கடக்குமுன்னே காட்சிப் படிமம் கண்ணை மிரட்டுகிறது. குருதி நதியாகிறது; அதில் மிதக்கும் வெண்கொற்றக் குடைகள் நுரை களாகின்றன. துண்டிக்கப்பட்ட யானையின் கரமோ நதியிருபுறமும் கரையாகிறது.

ஒரே ஒரு தற்குறிப்பேற்றத்தில் உலகக் கவிகளையெல்லாம் ஓரங்கட்டுகிறான் செயங்கொண்டான். வெட்டி வீழ்த்தப்பட்ட யானையின் துதிக்கை சுருண்டு வீழ்கிறது. அதில் பாய்ந்திருந்த அம்பு களெல்லாம் வட்டத் துதிக்கையில் ஆரங்களாய்த் தோன்றுகின்றன. துதிக்கை வட்டமாகிவிட்டது; அம்புகள் ஆரங்களாகிவிட்டன. இப்போது உருமாறிப்போன யானையின் அக்கரங்கள் சக்கரங்களாகிவிட்டன என்று எக்களிக்கிறான் செயங்கொண்டான். “மத்த யானையின் கரம் / சுருண்டு வீழ வன்சரம் / தைத்த போழ்தில் அக்கரங்கள் / சக்கரங் கள் ஒக்குமே.”

ஒலியோடும் பொருளோடும் தமிழோடு போட்டி யிட முடியாது உலகில் யாரும்.

கலிங்கத்துப் பரணியின் அறங்கேற்றத்தின்போது செயங்கொண்டான் பாடப் பாட ஒவ்வொரு தாழிசைக்கும் ஒரு பொற்றேங் காய் உருட்டுவானாம் கொற்றவன் குலோத்துங்கன். 550 முதல் 600 கிராம் நிறைகொண்டது ஒரு தேங்காய் எனக் கொள்ளலாம். சற்றொப்ப 12 சொற்கள் கொண்டது ஒரு தாழிசை எனலாம். இது உண்மையாயின் ஒரு சொல்லுக்கு 50 கிராம் தங்கம் பெற்றவன் உலகிலேயே தமிழ்க் கவிஞன் ஒருவன் மட்டும்தான்.

போரில் புறங்கண்ட வடகலிங்க மன்னன் அனந்த வன்மன், மலையொன்றில் ஏறிக் குகை புகுந்தான். அந்த மலையினைச் சோழ வீரர் சூழ நின்றனர் வில்லாலும் வேலாலும் வேலி கோலி. கருணாகரத் தொண்டைமான் அவனைக் கைது செய்து அழைத்து வந்து குலோத்துங்கனைக் கும்பிட வைத்தான். இந்த வெற்றியைக் கொண்டாடித்தான் கொற்றவை காட்டுப் பேய்கள் ஒரு பரணி நாளில் கூழ் அட்டுக் குடித்துக் கொண்டாடிக் கூத்தடிக்கின்றன. “அகோ பேய்களே! கூழ் அடுவதற்கு முன்னால் குருதி ஆற்றிலே குளித்தெழுங்கள். யானையின் ஒடிந்த தந்தமெடுத்துப் பல் துலக்குங்கள். கொழுப்புகளை உலர்த்தி விரித்து உடை உடுத்துங்கள். யானை மதநீரில் தரை மெழுகுங்கள். முத்துப்பொடிகளில் கோலமிடுங்கள். யானை மத்தகத்தில் அடுப்புக் கூட்டுங்கள். யானைப் பானையில் உலையிடுங்கள். குந்தம் - பகழி - கோல் - வேல் கொண்டு அடுப்பெரியுங்கள். பகைவரின் பல்லரிசி எடுத்து முரசமென்ற உரலிலிட்டுத் தந்த உலக்கைகளால் குற்றி எடுங்கள்” என்று ஆணையிட்டுக் கூழ் சமைத்துப் பந்திகொண்ட பிறகு, தாம்பூலம் தரிக்க வேண்டும் என்ற பேராவல் எழுகிறது பேய்களுக்கு.

பேய்களின் பெருநோக்கில் தாம்பூலம் தயாரிக்கப்படுகிறது. குதிரைகளின் செவிச் சுருளே வெற்றிலையாய், குதிரைக் கால்களின் பிளந்த குளம்பே பெரும்பாக்காய், பகைவர்களின் கண்ணின் வெண்மணியே சுண்ணாம்பாய்த் தாம்பூலம் தரிக்கிறது பெரிதினும் பெரிது கேட்கும் பேய்க்கூட்டம்.

இப்போது எழுகிறது ஒரு வினா. இதுவா சிற்றிலக்கியம்?

தலைமகனாய்ப் பிறந்தவனைச் சின்னச்சாமி என்று பெயரிட்டு அழைப்பதொக்கும் கம்பனின் யுத்த காண்டத்துக்கே வழிகாட்டிய இந்தப் பேரிலக் கியத்தைச் சிற்றிலக்கியம் என்று செப்புவது.

போரிலக்கியம் என்பது பேரிலக்கியம் என்று பேசப்பட்டபோதிலும் தமிழ்ச் சமூகம் போர்நெறிச் சமூகமன்றிப் போர்வெறிச் சமூகமன்று. மூண்ட போர்களைக் கொண்டாடும் அதே வேளையில், போர்கள் மூண்டுவிடக் கூடாது என்ற செழுமிய விழுமியம் தமிழச் சாதியால் பெரிதும் பேணப்பட்டே வந்திருக்கிறது. “இருவீர் வேறல் இயற்கையு மன்று / ஒருவர் தோற்பினும் தோற்பது நுங் குடியே” என்று போருக்கு எதிரான குரலே புறப்பாட்டில் கேட்கிறது.

சோழப் பேரரசை வேலாலும் வாளாலும் விரிவு செய்துகொண்டிருந்த போர்ச் சமூகத்திலும் “யாரொடும் பகை கொள்ளலன் என்றபின் / போரொடுங்கும் தன் புகழ் ஒடுங்காது” என்ற கம்பன் குரலும் அதையே வழிமொழிகிறது.

இரண்டாம் உலகப்போரில் சேமித்துவைத்த பிணங்களின் கொழுப்பிலிருந்து வழலை (சோப்) செய்தும், தட்டி எடுத்த பிணங்களின் தங்கப்பற்களில் ஆபரணம் செதுக்கியும், எலும்புகளிலிருந்து உரம் தயாரித்தும் ஆதிக்கசக்திகள் அநாகரிகம் நிகழ்த்திய காலையில் - “புதியதோர் உலகம் செய்வோம் - கெட்ட / போரிடும் உலகத்தை வேரொடு சாய்ப்போம்” என்ற தமிழ்க் கவியின் உலகக் குரல் நமது பண்பாட்டின் சாரமென்றும் ஈரமென்றும் அறியப்படுகிறது.

கலிங்கத்துப்பரணியும் போர் முடித்த பிறகு ஒரு பொன்னுலகையே கனவு காணுகிறது. பேய்களின் பெருவாழ்த்தோடுதான் பரணி நிறைகிறது. உலகமாந்தர் களிக்கட்டும்; இயற்கையின் இன்னருள் தழைக்கட்டும்; பூதலத்தார் புகழ் பரவட்டும்; வையகம் நிலைக்கட்டும்; வான்மழை சுரக்கட்டும் என்று அமைதியின் ஆட்சியைத்தான் இறைஞ்சு கிறது. “யாவரும் களி சிறக்கவே / தேவர் இன்னருள் தழைக்கவே / பூதலம் புகழ் பரக்கவே / புவி நிலைக்கவே புயல் சுரக்கவே” என்று பேய்கள் வாழ்த்துகின்றன.

பேய்களின் வாழ்த்தோடு நம் வாழ்த்தையும் இணைத்துக்கொள்வோம்.

தரணி உள்ளவரை பரணி வாழும்.

மகத்தான தமிழ் ஆளுமைகளை

இளைய சமூகத்திடம் கொண்டுசேர்க்கும் விதமாக

போரின் கோரத்தை இந்த அளவுக்கு நுட்பமாக பாடிய விதம் பிரமிக்க வைக்கிறது. ஒரு நல்ல உரையுடன் கலிங்கத்துப் பரணியைப் படித்தால் நன்றாக இருக்கும். நடுவில் பேய்களை ஏன் நடமாட விட்டார், இந்தக் காலத்தில் பேசப்படும் ‘மாந்திரீக யதார்த்த'(magical realism) வகையில் இது சேருமா என்று யாரேனும் ஆய்வு செய்திருக்கிறார்களா என்று தெரியவில்லை.

ஆக ஒருவரியில் கூற நினைத்தால் இப்படி தான் கூற வேண்டும்

வருவார் கொழுநர் எனத் திறந்தும்
வாரார் கொழுநர் என அடைத்தும்
திருகும் குடுமி விடியளவும்
தேயும் கபாடம் திறமினோ.

திருகும் குடுமி விடியளவும் தேயும். கபாடம், இன்று திறவுங்கள் என்பதன் கெஞ்சல், கொஞ்சல் தொனி சிறப்பு.

"தோய்ந்து தமிழ் கற்போர், தமிழ் வாசிக்கும் ஆர்வம் உடையோர், தமிழில் படைக்க முயல்வோர் அறிந்து களித்திருக்க வேண்டிய பகுதி கடை திறப்பு".

செயங்கொண்டாருக்கு கவிச்சக்கரவர்த்தி என்ற பட்டம் உண்டாம். மிகப் பொருத்தமான பட்டம்.

                                        நன்றி :  கூகிள் ( Pic),& திரு.ரா.ராஜமணிக்கம்